چرا در روم باستان، پرخوری به شدت رایج بود؟
تعداد بازدید : 90
زندهباد سناتورهای چاق ما!
امپراتوری روم یکی از دو ابرقدرت دوران باستان بود. رومیها به دلیل کشورگشایی و غارت ملل دیگر، پایتختشان، شهر رُم را بسیار آباد کرده بودند. برخی بر این باورند که ساکنان رُم، به دلیل نقشی که در فتوحات اولیه امپراتوری داشتند، افرادی ورزیده، چابک و جنگآور بودند؛ در حالی که واقعاً چنین نبود. پایتختنشینان رومی، تقریبا از سال 300 پیش از میلاد به بعد، عملاً در جنگها حضور چندانی نداشتند. آن ها ترجیح میدادند بنشینند و درباره افتخارات گذشتگان و نیز، پیروزی هایی که سربازان مزدور برای آنان رقم میزدند، صحبت کنند. این جلسات حرف زدن، البته با خوردن غذاهای چرب و تنقلات خوشمزه همراه بود؛ به این ترتیب، روم در میان شهروندانش با پدیدهای مخرب به نام چاقی روبهرو شد! به تدریج افرادی که در پایتخت اضافهوزن داشتند، زیاد شدند و چاقها، حتی به مجلس سنا هم راه یافتند. دیگر نمیشد تناسب اندام مجسمههای مرمرین رومی را در میان مردم یافت. به تدریج جمعیت چاقها آنقدر افزایش یافت که اکثریت روم را در بر گرفت؛ حتی مردم برای رأی دادن و انتخاب سناتورها، چاقی آنها را مد نظر قرار میدادند! افسران رومی که فرماندهی سپاه را بر عهده داشتند، به تدریج و به دلیل پرخوری و اضافه وزن، حال حرکت کردن و ورزش را نداشتند. برخی معتقدند شکستهای سنگین رومیها از ایرانیان که همیشه در تغذیه، تعادل را رعایت میکردند، به همین دلیل بود. به تدریج پرخوری در روم به سنت تبدیل شد؛ یعنی اگر شما دلت نمیخواست غذا بخوری هم، باید به زور این کار را انجام میدادی. به همین دلیل، بالا آوردن در مهمانیهای رومی، امری طبیعی بود و کسی هم بدش نمیآمد! ژولیوس سزار کوشید تا این پدیده مذموم را از بین ببرد. او ورود سناتورهای چاق را به مجلس ممنوع کرد؛ جلسات پُرخوری تعطیل شد و حتی چاقها را مجبور کردند که ورزش کنند. اما فایدهای نداشت. انجمنهای مخفی پُرخوری همه جا تشکیل شد؛ رومیها به صورت زیرزمینی به پرخوری میپرداختند و شعارشان این بود: «روم با پرخوری زنده است!» رسم پرخوری تا سقوط امپراتوری روم غربی دوام آورد؛ آن ها نتوانستند در برابر سیل سربازان آتیلا دوام بیاورند و پایتخت به اشغال هونها درآمد.