آدم وقت گرسنگی، همه‎چیز را خوراکی می‎بیند یا «مگه من با تو شوخی دارم؟ امضا: گورخر».

اثر:

 در اتوبوس کنارت نشسته است، ویدئوهای گوشی‎اش را با صدای بلند نگاه می‎کند بعد در کمال آرامش صوت‎هایی  راکه رفقا فرستاده‎اند  پخش و دست آخر هم شروع می‎کند به چت کردن اما چون صدای کیبورد گوشی‎اش موقع تایپ روشن است هر حرفی که می‎نویسد انگار یک میخ در مغز شما فرو می کند. آدم‎ها دو دسته‎اند یا هندزفری را می‎شناسند و هر صوت و فیلمی را در مکان‎های عمومی به کمک آن گوش می‎دهند و یا کلا اعتقاد دارند «چه کاریه دور هم نشستیم گوش می‎دیم دیگه» یا این که همیشه در فاز «هندزفریم خونه جا مونده» هستند و خب باز هم رویه دسته دوم «دور هم گوش می دیم دیگه» را پیش می‎گیرند که البته انگار سه دسته شد!  آداب اجتماعی حضور در جمع و مکان‎های عمومی می‎گوید تا جایی که ممکن است صوت و فیلم صدادار را در گوشی بدون هندزفری اجرا نکنیم، اگر هم مجبور شدیم بدانیم و آگاه باشیم آن کسی که شبکه اجتماعی مورد استفاده ما را ساخته و آن شخص دیگری که گوشی هوشمند ما را طراحی کرده است طوری برنامه ریزی کرده‎اند که بشود با قرار دادن گوشی در کنار گوش‎مان صوت را بشنویم و روی مغز و مخ و مخچه اطرافیان نرویم گرچه این‎ها برای همه ما جزو بدیهیات است و ما مگر خدای نکرده از ادب به دوریم که این ها را ندانیم ولی خب تابلوهای مکان‎های عمومی یادآوری می‎کند که دیگران را ببینیم و برای حضورشان احترام قائل باشیم. ممکن است خیلی ها به دلیل بیماری‎های مختلف یا خستگی،  توان شنیدن صداهایی  را که فقط ما به آن علاقه مندیم نداشته باشند یا حتی مزاحم مطالعه یا آرامش دیگران بشویم. این ماجرا نه فقط در اتوبوس و مترو بلکه در سالن‎های انتظار مکان‎های مختلف، خوابگاه‎های دانشجویی و جمع‎های خانوادگی و دوستانه بهتر است رعایت شود. 

 

 گروهی از غواصان در مکزیک، موفق به کشف بزرگ‎ترین غار غرق‌شده جهان شدند. گروه غواصان  در این غارها که دارای دخمه‌های پرپیچ‎وخم و دیدنی است، آثاری از زندگی مردم مایا و نشانه‌هایی از تمدن بزرگ سرخ‌پوستان در قرن‌ها پیش هم پید‌اکرده‌اند. این غارها در مجموع به طول 347کیلومتر زیر ‌جزیره «یوکاتان» مکزیک کشف شده است و به یکدیگر وصل هستند. در حقیقت، کاوشگران وصل بودن این دو غار به نام‌های «سک‌اکتون» با طول ۲۶۳ کیلومتر و «دوس‌اوجوس» با طول ۸۳ کیلومتر را که قبلا شناخته شده‌بودند، کشف کردند. «رابرت شیمیتنر» ،کاوشگر آلمانی،  به همراه تیم‌اش نزدیک به ۱۰ ماه بی‌وقفه روی این دو غار کار کردند تا اتصال  آن ها  را ثابت کنند. بالاخره موفق به کشف یکی از شگفت‌انگیز‌ترین مناطق باستان‌شناسی زیردریایی جهان شدند که رازهای زیادی را درباره تمدن مایا‌ها در خود پنهان کرده‎‎است. مایا نام گروهی از اقوام سرخ‌پوست در جنوب مکزیک و شمال آمریکای مرکزی در سال‌های 250 تا 900 پس از میلاد است. این قوم، یکی از بزرگ‌ترین تمدن‌های دنیا بوده است و در زمینه‌هایی مثل هنر، معماری و شهرسازی، ستاره‌شناسی و ریاضی شهرت داشته‌اند. حالا محققان در تلاش‎اند تا بفهمند آیا این دو غار، با سه غار دیگر نزدیک خود نیز راه اتصالی دارد یا نه.

منابع:    nationalgeographic

    pezeshk

 

شاهنامه، سروده حکیم ابوالقاسم فردوسی است. شاهنامه، اثر حماسی بزرگی است. شاهنامه، در فلان سال و بر وزن فلان و در فلان بیت سروده شده‎است. همه ما می‎توانیم اطلاعاتی مثل این را ردیف کنیم، بی آن‎که بدانیم دانستن‎شان به چه دردی می‎خورد و بی‎ آن‎که لای شاهنامه را باز کرده‎باشیم و بی آن‎که از آن کیف کرده‎باشیم. از شاهنامه خواندن مگر می‎شود کیف کرد با آن میزان زیاد و کلمه‎های سختش؟ کی بخوانیم؟ چطوری؟ امیر خادم که دکتری ادبیات تطبیقی دارد، در پادکست فردوسی‎خوانی، برای‌‎مان شاهنامه می‎خواند. قصه‎ها را که در حالت نظم، پیگیری‎شان کمی سخت می‎شود، تعریف می‎کند و کلمه‎های سخت را توضیح می‎دهد. لذت شاهنامه شنیدن، از خواندنش چیزی کم ندارد. 

اگر دوست دارید بدانید فردوسی چه کرده که به‎نظر همه شاهکار است، این پادکست را از دست ندهید. مخاطبانش حالا دارند قسمت  هفتاد و چهارم  را گوش می‎دهند ولی در سایت فردوسی‎خوانی، آرشیو همه قسمت‎ها وجود دارد و شما می‎توانید از اول شروع کنید. هندزفری را بگذارید و به دنیای پهلوان‎ها و قصه‎های ناممکن قدم بگذارید. 

 

در روان‎شناسی،  شخصیت را معمولا ویژگی‎های باثبات و نسبتا پایدار می‎دانیم اما چگونه شخصیت ما شکل می‎گیرد؟ آدمی در طول رشد روانی خود، مراحل مختلفی را طی می‎کند. گذراندن دوره‎های مختلف، شکل‎دهنده شخصیت فرد و یکی از مهم‎ترین این مراحل، نوجوانی است. معمولا در دوره نوجوانی یعنی 12 تا 18 سال و طبق اطلاعات علمی جدید حتی تا 22 سال، نسبت به قبل تغییراتی درون ما رخ می‎دهد. تغییرات تازه، با این کم‎وکیف گذرا هستند اما بخشی از آن‎ها هم در شخصیت ما با ثبات خواهندشد؛ مثلا اهمیت دادن من به قیافه‎ام در این سن، شاید نشانه‎ای باشد از این‎که در آینده در برقراری روابط با دیگران موفق عمل خواهم‎کرد. ازطرفی اگر این تغییرات مراحل رشد روانی با موفقیت طی نشوند، ممکن است بر شخصیت و رفتار ما در آینده تاثیر بگذارد. در سن‎وسال شما، تقریبا همه نوجوان‎ها به ظاهرشان توجه زیادی نشان می‎دهند و حتی ممکن است فکر کنند دیگران ظاهر بهتری درباره  به آن‎ها دارند. نمی‎شود گفت این تفکر اشتباهی است بلکه بخشی از رشد طبیعی روانی است. ازطرفی این تصور قابل تایید هم نیست. مثلا جراح‎ها به‎ این دلیل که نوجوانی، دوره رشد است و احتمال به‎هم خوردن فرم بینی وجود دارد، عمل زیبایی را روی آن‎ها انجام نمی‎دهند. روان‎شناس‎ها هم طبق اطلاعات علمی باور دارند اگر رشد نوجوانی با موفقیت و بدون چالش طی شود، توجه افراطی به ظاهر ازبین خواهدرفت و عمل جراحی را به نوجوان‎ها پیشنهاد نمی‎کنند. برای بهتر کنار آمدن با این شرایط، پیشنهادهایی دارم. مثلا می‎توانیم مشغله‎های ذهنی خود را بیازماییم: یعنی به کسانی که آن‎ها را قبول داریم، مراجعه کنیم و آن چه را در ذهن خود درباره ظاهرمان داریم از آن‎ها هم بپرسیم. این‎طوری می‎فهمیم صحت  تصورمان چند درصد است. نکته مهم این‎که حساسیت روی ظاهر، در نوجوانی طبیعی است اما قرار نیست همه افراد در همه ویژگی‎ها بهترین باشند. توقع بهترین بودن در همه‎چیز، تفکر نادرستی است به اسم بی‎نقص‎گرایی یا کمال‎گرایی. توقع کامل بودن بی‎چون

‎وچرای همه آن‎چه داریم، از این تفکر ناشی می‎شود و تغییر ندادن آن ممکن است در شکل گیری شخصیت مان تاثیر منفی پایدار بگذارد. 

 

عقل سلیم می‌گوید وقتی در طول یک شب مشخص به ماه نگاه می‌کنید باید در هر جایی از آسمان که هست به یک اندازه مشخص و ثابت دیده شود چون قرار نیست فاصله‎اش از زمین در طول همین یک شب تغییری داشته باشد که بخواهد در بزرگی و یا کوچکی‎اش اثر بگذارد. اما خب واقعیت طبق این عقل سلیم پیش نمی‎رود. حتما تجربه اش را داشته‎اید که وقتی ماه نزدیک افق است بزرگ تر دیده می‎شود. همان شب وقتی ماه بالاتر می‎آید به طرز شگفت آوری کوچک می‎شود. واقعیت این است که ما با یک خطای دید یا یک توهم فانتزی (!) رو به رو هستیم. اندازه ماه تغییر خاصی نکرده و فاصله‎اش از زمین هم مقدار مشخص و ثابتی است اما وقتی ماه به افق نزدیک می‎شود آن را با درخت و ساختمان‎های اطرافش مقایسه می‎کنیم و به دلیل خطای دید این طور به نظر می‎رسد که خیلی بزرگ‎تر از حالت عادی‎اش شده است. در عوض وقتی ماه به بالای سرمان می‎رسد و دیگر هیچ نماد زمینی برای مقایسه با آن نداریم فکر می‎کنیم کوچک‎تر از قبل شده است. ولی قضیه به این سادگی‌ها نیست؛ ماه در افق نه تنها بزرگ‎تر دیده می‎شود بلکه معمولا زرد رنگ است و با آن حالت سفید درخشان همیشگی‎اش فرق دارد. علت این ماجرا چیست؟  نور ماه برای رسیدن به زمین باید از جو عبور کند، موقعی که ماه نزدیک افق است نورش باید مسافت بیشتری را در جو حرکت کند و این کار شرایط رسیدن نور راسخت تر می‎کند و طول موج‎های طیف آبی و بنفش که کوتاه هستند بیشتر از دست می روند پس نورهای زرد و نارنجی که طول موج بلندتری دارند بیشتر از بقیه دیده می‌شوند. هر چقدر آلودگی هوا بیشتر باشد این اثر بیشتر توجه ما را جلب خواهد کرد. 

 

متن و اجرا:

محمدپور - مرادی