روزنامه خراسان | شماره :20151

محوری

تعداد بازدید : 121

22 ساعت کار در 70 سالگی!

شاید کتاب‌های «دانیل استیل»، نتوانند چیزهای زیادی به ما یاد بدهند اما سبک کار او برای بعضی از ما آموزنده است

نویسنده : نرگس عزیزی | کارشناس ارشد علوم اعصاب‌شناختی

اگر اهل خواندن رمان باشید، به احتمال زیاد نام «دانیل استیل» را هم شنیده‌اید. نویسنده‌ای با بیش از 170 عنوان کتاب با قصه‌هایی عاشقانه. او که این روزها 71 ساله است، هنوز خودش را بازنشسته نکرده و همچنان مشغول نوشتن است. به مدد فروش بالای کتاب‌ها، ثروت او را بیش از 350 میلیون دلار تخمین می‌زنند. در ایران نیز تا به امروز ده‌ها عنوان کتابش منتشر شده است. کتاب‌های او در زیر مجموعه ادبیات عامه‌پسند قرار گرفته و از این منظر، منتقدان ادبی و طرفداران جدی ادبیات داستانی، کمتر به کتاب‌هایش توجه نشان داده‌اند. برخلاف داستان‌هایش اما هر زمان حرف از سبک کار و نوشتن او شده، توجه بسیاری از مردم عادی تا متخصصان حوزه‌های مختلف، به این موضوع جلب شده است. در این مطلب می‌خواهیم به روش کار او نگاهی بیندازیم چراکه به نظر می‌رسد هر چند نمی‌توانیم از کتاب‌هایش درس بگیریم اما از روش کار او می‌توانیم نکات مهمی را یاد بگیریم.

صدای دهل شنیدن از دور خوش است!

شهرت و ثروت «دانیل استیل» برای بسیاری وسوسه‌برانگیز است اما شاید بسیاری از افرادی که از دور به زندگی او نگاه می‌کنند، ندانند روش کار او به چه صورت است و او چطور توانسته به چنین عملکرد خارق‌العاده‌ای در نوشتن و انتشار کتاب دست پیدا کند. بگذارید برای توصیف روش کارش از وبلاگ شخصی‌اش کمک بگیریم. او حدود 10 سال پیش (2009) روش خود را این طور توصیف کرده: «من در لباس راحتی و پشت میزم می‌نویسم. در زمانی که درگیر نوشتن هستم، هیچ فردی را نمی‌بینم، برای چند هفته حتی موهایم را شانه نمی‌کنم. تنها توجه من در این زمان درخصوص مسائل زیبایی، به مصرف صابون و خمیردندان محدود می‌شود. می‌توانم بگویم تا وقتی در حال روایت قصه‌ام هستم، اصلا خودم وجود ندارم... در این مدت با فردی حرف نمی‌زنم (تنها استثنا فرزندانم هستند، آن هم اگر آن‌ها تماس بگیرند). تماس‌های دیگر را پاسخ نمی‌دهم. کسی را ملاقات نکرده و خانه را ترک نمی‌کنم. تنها مسیری که در این زمان طی می‌کنم، فاصله بین تخت خواب و میز کارم است. بین 20 تا 22 ساعت در روز کار می کنم و بین 3 تا 4 ساعت می‌خوابم. می‌توانم بگویم از این‌که در شب‌ها ناچارم کار را متوقف کنم، می‌ترسم. می‌ترسم روند قصه را فراموش کنم؛ اتفاقی که البته نمی‌افتد...». روش کار «دانیل استیل»، روشی غریب و غیرقابل تصور برای بسیاری از ماست؛ ساعات طولانی کار، محدود کردن شدید روابط، حذف کردن تفریح و به نوعی از تعادل خارج کردن زندگی. اما جدای از غریب بودن این روش، نکته عجیب‌تری که وجود دارد واکنش افرادی است که وقتی از موفقیت‌های این نویسنده و ثروت و شهرت‌اش حرف زده می‌شود، آهی می‌کشند و می‌گویند: «ما در زندگی شانس هم نداشتیم!» انگار که دانیل استیل به واسطه شانس به چنین ثروت و جایگاهی رسیده است! حالا اما حداقل شما می‌دانید که موفقیت خانم استیل بیش از هر چیز به پشتکار و تلاش مداوم و البته قربانی کردن بخش‌های دیگر زندگی‌اش ربط دارد و داستان خوش‌شانسی و بودن در مکان و زمان مناسب و ... در این باره چندان کارایی ندارد. اما پیش از این‌که برخی تصمیم بگیرند از همین فردا، روش کار خانم استیل را نعل به نعل پیاده کنند، بگذارید به سوال مهم دیگری بپردازیم؛ آیا اگر ما هم به این شکل کار کنیم، به همین میزان موفق خواهیم بود؟

آیا جزو یک درصد مردم دنیا هستید؟

این اواخر با طرح دوباره ساعات کاری «استیل» در یک مصاحبه، بحث‌ها درباره سلامت این روش در رسانه‌ها بالا گرفت؛ این‌که آیا نداشتن تعادل بین کار و سایر بخش‌های زندگی، انتخاب درستی است؟ و در کنار این سوال قابل تامل، برخی رسانه‌ها به سوال مهم دیگری پرداخته‌اند؛ آیا خوابیدن برای چنین ساعات کمی در بازه‌های زمانی طولانی امکان‌پذیر است و عوارضی ندارد؟ اگر از متخصصان حوزه سلامت خواب بپرسید، همگی متفق‌القول به شما خواهند گفت که میزان خواب توصیه شده برای یک فرد بالغ، بین 7 تا 9 ساعت است و با افزایش سن، این میزان تنها اندکی کاهش می‌یابد. نداشتن خواب کافی به ویژه در طولانی مدت عوارض متعددی دارد، از جمله ایجاد مشکلات متعدد در حافظه و عملکرد شناختی فرد. حالا بیایید دوباره به سبک زندگی خانم استیل نگاهی بیندازیم. استیل می‌گوید بعد از بزرگ شدن فرزندانش، به جز تعطیلات تابستانی و کریسمس، باقی سال را به این شکل کار می‌کند. پیش از آن نیز زمانی که فرزندی در خانه داشته، هر چند کمتر کار می‌کرده اما باز میزان خواب او کم و زیر 5 ساعت بوده است. این در شرایطی است که کار خانم استیل نیاز شدیدی به تمرکز بالا دارد. آیا درباره ساعت خواب و روش کار او اغراق شده یا داستان دیگری در کار است؟ بسیاری معتقدند دانیل استیل جزو اقلیتی از افراد است که بدون این که کار خاصی انجام بدهند، بدن‌شان توان انطباق با خواب کم را دارد. این افراد که کمتر از یک درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند، نیاز به خواب کمتری دارند و با کم خوابیدن دچار اختلال در حافظه و تمرکز نمی‌شوند.

الهام بگیرید اما مقایسه نکنید

دیدن موفقیت و عملکرد افراد از دور، می‌تواند بسیاری از ما را دچار سوءبرداشت کند؛ گاهی از میزان تلاش‌های خاص یک فرد اطلاعی نداریم و گاهی از ویژگی‌های خاص او بی‌خبریم. بر همین مبنا هم توصیه می‌شود از ویژگی‌های مثبت دیگران (مانند پشتکار دانیل استیل) الهام بگیرید اما خودتان را به صورت کلی با دیگران مقایسه نکنید و در پی تکرار چشم‌بسته روش زندگی دیگران نباشید.

ارسال دیدگاه

ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.

زوجین

تعداد بازدید : 83

چرا نباید فرزندتان را بیشتر از همسرتان دوست بدارید؟

علاقه و محبت به فرزند، بخش جدایی ناپذیر زندگی هر پدر و مادری است اما اگر بیشتر از عشق به همسرتان باشد، ممکن است با مشکل مواجه شوید. عشق به فرزند می‌تواند کاری کند که حاضر باشید برای درست کردن کاردستی تا ساعت یک نصف شب بیدار بمانید یا ۲۰ کیلومتر رانندگی کنید تا فقط یک کفش ورزشی را به فرزندتان برسانید اما غیرمعقول‌ترین کاری که والدین مرتکب آن می‌شوند، علاقه بیش از حد به فرزند، حتی بیشتر از همسر است. به گزارش خبرآنلاین و به نقل از Time، قطعا پدر و مادر باید فرزندشان را دوست بدارند و به نیازشان توجه کنند. عشق به فرزند اجتناب ناپذیر است و عشق به همسر کاملا به انتخاب و تمرین ما بستگی دارد. محققان عقیده دارند، کودکانی که والدین‌شان به یکدیگر عشق می‌ورزند، شادترند و احساس امنیت بیشتری دارند. در واقع آن‌ها نه تنها الگویی برای شکل اصلی رابطه والدین در خانواده دارند بلکه از این طریق می‌آموزند در چنین رابطه‌ای افراد چگونه با هم رفتار می‌کنند. تحقیقاتی که در این زمینه انجام شده نشان می‌دهد تنش‌های موجود در روابط والدین، به ندرت وارد ارتباط آن‌ها با فرزندشان نیز می‌شود. کودکان به دلیل ناتوانی در تحلیل تنش‌های موجود در رفتار والدین با یکدیگر، خودشان را در این موضوع مقصر می‌دانند. مشکل دیگری که در این بین پیش می‌آید، تبدیل شدن فرزندان به الگوی رویایی والدین است. والدینی که تمام احساسات‌شان را در فرزندشان سرمایه‌گذاری می‌کنند، در بزرگ سالی از او انتظاراتی خواهند داشت مثل این که بخواهند تمام آرزوهای از دست رفته‌شان در انسانی که بزرگش کرده‌اند، متجلی شود. مسلما فرزند شما وقتی به نوجوانی و جوانی می‌رسد، از این که بخواهد شما را به آرزوهایتان برساند کلافه می‌شود. پدر و مادر گاهی آن قدر درگیر مشکلات فرزندشان می‌شوند که خودشان را فراموش می‌کنند. محققان این مسئله را عامل نیمی از طلاق‌ها در سنین بالای ۵۰ سال می‌دانند. تنها راه برای جلوگیری از بروز چنین مشکلاتی این است که به یاد داشته باشید، فرزندان تان تنها علت کنار هم بودن شما و همسرتان نیستند و در واقع تربیت فرزند مسئولیتی است که شما به همراه شریک زندگی‌تان آن را پذیرفته‌اید.

ارسال دیدگاه

ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.

قرار و مدار

تعداد بازدید : 34

روز سر زدن به پدربزرگ

تصویرساز: ندا طاهری اگه پدربزرگ‌تون در قید حیات هست، امروز یه زمانی رو در نظر بگیرین و یه سری بهش بزنین و بشینین پای حرف‌ها و خاطره‌هاش... حتما خوشحال میشه، شک نکنید.

ارسال دیدگاه

ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.

تعداد بازدید : 42

ما و شما

* چاپ عکس شب یلدا در تابستان، نوبر است که در زندگی‌سلام اتفاق افتاده است.

ماوشما: شب یلدا موضوع عکس نیست، کرسی و دورهم بودن و ضرب المثل گفتن موضوع عکس است که زمستان و تابستان نمی شناسد.

* لطفا برای ما دخترها طرز تهیه غذاهای معمولی مثل قرمه‌سبزی، فسنجون و ... رو هم بذارین تو صفحه سلامت. بیشتر غذاهایی که الان چاپ میشه، سوسولیه.

* ما قدیمی‌ها واقعا از ضرب‌المثل به جا استفاده می‌کردیم و چقدر هم برای‌مان شیرین بود. جوانمرد، 77 ساله

* مشکلی در زندگی من هست و کسی مخفیانه کارهای عجیبی در اتاقم می‌کند که نمی شود با پیامک همه‌اش را گفت. نمی‌دانم دعاست یا طلسم. با نصب دوربین مخفی در اتاقم امتحان کردم ولی چیزی دستگیرم نشد. اگر اطلاعی از این چیزها دارید، کمکم کنید.

* پرونده‌تان درباره این‌که ما کجای عالم هستیم، مو را بر تنم سیخ کرد. باز هم از این پرونده‌ها بیشتر چاپ کنید تا عظمت خداوند کریم را بهتر درک کنیم.

ارسال دیدگاه

ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.

شبکه های اجتماعی

تعداد بازدید : 74

نمایشی دیدنی از درک انسانی

به بهانه ویدئوی جشن دانش آموختگی دانشجوی مبتلا به ‎اوتیسم که همه همکلاسی‌هایش در مراسم ساکت ماندند تا اذیت نشود

نویسنده : دکتر پرستو امیری | روان شناس سلامت

به تازگی در فضای مجازی ویدئویی به اشتراک گذاشته شده که مراسم دانش آموختگی در سالنی بزرگ را نشان می‌دهد. در این ویدئو یکی از دانش آموختگان، پسری اوتیستیک است. هنگامی که وی برای دریافت مدرک پایان تحصیلش روی صحنه می‌رود، همکلاسی‌ها و مهمان‌ها برای این‌که حساسیت شنوایی او تحریک نشود و آزار نبیند، همه سکوت می کنند و برای تشویق فقط دست‌هایشان را تکان می‌دهند. همان‌طور که می دانیم افراد مبتلا به اوتیسم، به محرک‌های محیطی (شلوغی، سر و صدا، نور زیاد، تماس بدنی و ...) بسیار حساس هستند و اگر در این شرایط قرار بگیرند، بی قرار می شوند و حتی ممکن است کنترل خود را از دست بدهند. ویدئوی مذکور به لحاظ این‌که تعداد زیادی از آدم‌ها این اطلاعات را درباره یک بیمار اوتیستیک دارند و در لحظه حساس، بلافاصله خود را با شرایط خاص یکی از اعضای‌شان هماهنگ می‌کنند، بسیار دیدنی و تاثیرگذار است. نمایشی تمام عیار از «درک انسانی».

دردسر مشترک بیمارانی که بیماری‌شان خاص است

بنابه تخصصم به عنوان روان شناس سلامت با بیماران خاص و مزمن زیادی کار کرده‌ام؛ بیماران هموفیلی، تالاسمی، دیابتی، صرع و ... . یکی از شکایت‌های مشترکی که تقریبا از تمام این بیماران شنیده‌ام، درک ضعیف مردم جامعه از بیماری و شرایط آن‌هاست. اغلب این بیماران علاوه بر رنج و سختی‌های مربوط به بیماری، به دلیل ناآگاهی مردم و اطرافیان، حتی از حضور در جامعه و انجام کارهای معمولی نیز محروم شده و در رنج‌اند. این بیماران از کودکی تا بزرگ سالی در جنگی هر روزه با این مشکلات به سر می‌برند. مادر یک کودک اوتیستیک می‌گفت هر بار فرزندم در بیرون از خانه داد و بیداد می‌کند و بی قرار می‌شود با سرزنش مردم مواجه می‌شوم و احساس گناه و ناتوانی شدیدی را تجربه می‌کنم. به همین دلیل تا مجبور نباشم فرزندم را از خانه بیرون نمی‌آورم. پسر جوان مبتلا به تالاسمی می‌گفت که صاحب کارم بعد از این‌که فهمید من مبتلا به تالاسمی هستم، به گمان این‌که بیماری من واگیردار است، مرا اخراج کرد. دختر بچه مبتلا به دیابت می‌گفت از وقتی مسئولان مدرسه فهمیده‌اند من دیابت دارم حتی اجازه ورزش کردن را هم به من نمی‌دهند! متاسفانه به دلیل درک کم و ناآگاهی مردم و البته نبود آموزش و اطلاع‌رسانی از سوی مسئولان امر، بسیاری از این بیماران از ساده‌ترین تجارب و حقوق خود محروم هستند.

بیماران خاص را درک کنیم

ای کاش کمی وقت بگذاریم و در خصوص بیماری‌های خاص و مزمن مطالعه کنیم یا اگر به طور تصادفی به اطلاعاتی درباره این بیماران برخوردیم، به راحتی از کنارش نگذریم. با شناخت شرایط خاص، محدودیت‌ها و توانایی‌های این بیماران و انگ‌زدایی از این بیماری‌ها، این فرصت را به آن‌ها بدهیم که بدون دغدغه و بار اضافه بر رنج بیماری، بتوانند مانند هر شهروند دیگری زندگی معمولی داشته باشند. فراموش نکنیم ترحم لازم نیست، در واقع چیزی برای ترحم وجود ندارد؛ تنها کافی است این واقعیت را بپذیریم که انسان‌ها به لحاظ بدنی با یکدیگر متفاوت هستند؛ ما تنها نیازمند «درک تفاوت‌ها» هستیم. اگر مسئولان مدرسه و همکلاسی‌های آن پسر جوان شرایط و تفاوت‌های او را درک نمی‌کردند، ممکن بود او هرگز نتواند دوران مدرسه را به اتمام برساند. قدری به این فکر کنیم که روزانه چند نفر در کشور ما از این گونه حقوق طبیعی محروم می‌شوند و ما چه سهمی در این راه می‌توانیم داشته باشیم؟ همه مشکلات تنها به دست مسئولان حل نخواهد شد. ما هم به سادگی با رفتارهای خود بر دیگران اثرگذاریم. به سادگی با درک، همدلی و شفقت می‌توانیم زندگی را برای یکدیگر راحت‌تر کنیم.

ارسال دیدگاه

ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.

بانوان

تعداد بازدید : 90

دوستم که هر ماه با خواهرانش پیش فالگیر می‌‌رود، طلسم شده!

مشاوره فردی

نویسنده : بنفشه دولت آبادی | روان درمانگر و مشاور خانواده

با یکی از دوستانم چند سالی است آشنا هستم. در این چند سال شنیده‌ام (تقریبا ماهی یک بار) با خواهرانش به فالگیر مراجعه می‌کنند. حتی من هم چند باری همراهشان بودم و صحبت‌های این فالگیرها و حدس‌هایی که می‌زدند، برایم جالب بود. چند وقت پیش هم دوستم حالت‌های عجیب و غریبی پیدا کرد به طوری که مدام جیغ و فریاد می‌زد. خانواده‌اش معتقد بودند طلسم شده است و باید یک فالگیر درست و حسابی درمانش کند. چگونه می‌توانم به او کمک کنم؟

گاهی اوقات افراد به دلیل ساده‌اندیشی، باورها و رفتارهای ناصحیح اطرافیان و خانواده خیلی زود اسیر خرافه می‌شوند تا خودشان را خوشبخت کنند چراکه بسیار راحت‌تر از تفکر و تلاش برای رسیدن به خواسته هاست. فراگیر شدن مسائلی مانند طلسم، سحر یا جادو و ... که این روزها نظر بسیاری از افراد را به خود جلب کرده است، در همین بین قرار دارد. البته قبل از هر توصیه‌ای از شما می‌خواهم دیگر دوست‌تان را برای رفتن به چنین جاهایی همراهی نکنید چراکه ممکن است برای شما هم دامی پهن کنند.

نشانه‌های بیماری عصبی

شما در متن پیامک‌تان به حالت‌هایی که برای دوست‌تان ایجاد می‌شود، اشاره‌ای نکرده‌اید از جمله داشتن تپش قلب، بی‌خوابی، گرفتگی عضلات و سردرد شدید که اگر این موارد به همراه جیغ و فریاد باشد، همگی علایم و نشانه بیماری عصبی است. بنابراین پیشنهاد می‌شود دوست‌تان به پزشک متخصص اعصاب و روان مراجعه کند. باتوجه به اظهارات شما، متاسفانه خرافات و باورهای غلط خانواده‌اش به قدری شدت گرفته که به جای درمان فرزندشان وی را به سمت خانه‌های فالگیران و رمالان سوق می دهند و این اولین باری نیست که انسان‌ها از خرافه‌پرستی آسیب‌های جدی دیده‌اند.

دوست شما وحشت‌زده است

دوست شما از بیان مسئله خاصی وحشت دارد و قطعا آسیب جدی به او وارد شده که قدرت بیان آن را ندارد و از طرفی فشار خانواده و درک کم آنان وضعیت جسمی او را سخت‌تر کرده است اما باید بدانیم ما همان‌طور که تربیت شده‎ایم، رفتار می کنیم بنابراین وقتی در چنین خانواده‌ای افکار غلط و خرافی وجود داشته باشد احتمال دارد فرزند آن خانواده هم این اعتقاد خرافی را قبول کند. با این حال، به طور کلی برای شناختن ماجراهایی از این قبیل باید علم و دانش خودمان را افزایش دهیم و با فضای واقعی ارتباط برقرار کنیم چراکه برخی از قربانیان رمالی به دلیل فقدان آگاهی در دام این شیادان می‌افتند. مسلما مشاوران و روان‌شناسان و چه بسا روان‌پزشکان با آگاهی دادن به افراد، بهترین روش‌های تصمیم‌گیری و حل مشکل را آموزش می‌دهند. البته شاید باور این مسئله سخت باشد که در برخی مواقع، مشکل از خود افراد است چراکه رمال مسائل را به قضا و قدر نسبت می‌دهد که برای بعضی افراد خوشایندتر است. با این حال افراد نیاز به دانش، آگاهی، پیشرفت و آرامش دارند و اگر بستر مناسب فراهم شود احتمال این که به سمت رمال‌ها کشیده شوند، کمتر خواهد بود. توصیه نهایی من با توجه به شدت و شرایط خاص دوست تان، مراجعه به پزشک متخصص اعصاب و روان است.

ارسال دیدگاه

ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.