حیدر کاسبی- «هنر غیرمستقیم گویی» نمادپردازی یا سمبولیسم در ادبیات همواره یکی از شیوه‌های انتقال پیام بوده است. طبیعی است شعر یا داستانی که با یک بار خوانش همه چیز را در لایه‌های سطحی اثر برملا و مستقیم گویی می‌کند، ماندگاری کمتری داشته و شنونده‌اش با همان خوانش اول آن را کنار می‌گذارد. کارکرد نماد نه تنها در شعر بلکه در داستان هم بسیار حائز اهمیت است و نویسنده می‌تواند با این فن حرف‌هایش را به شکلی غیرمستقیم بگوید. کتاب «گرسنه» نوشته «کئوت هامسون» یکی از بهترین نمونه‌های داستان نمادین است که در آن نویسنده بیشترین بهره را از این صنعت ادبی برده و به شکلی غیرمستقیم چیزی که می‌خواسته است را از زبان شخصیت اصلی داستان نوشته است.

 ذهن زیبای سیال نویس
«کئوت هامسون» یکی از جنجالی‌ترین نویسندگان قرن بیستم است و بعد از نوشتن رمان گرسنه اگر نگوییم نقطه عطف، دست کم شیوه‌ای جدید در داستان‌نویسی جهان به وجود آورده تا آن جا که بر نویسندگانی چون «کافکا»، «جیمز جویس» و «هنری میلر» بیشترین تأثیر را گذاشته است. همچنین او را پدر شیوه‌ای نوین در داستان‌نویسی می‌دانند و معتقدند بعد از او بوده است که جریانی به اسم «سیال نویسی» و «سیال ذهن» در ادبیات رواج یافته است. اعتراض و عصیان در داستان «گرسنه» با همان فن سیال ذهنی و کاملاً به شکلی غیرمستقیم روایت می‌شود و در متن کتاب اصلاً خبری از شگردهای دست فرسود که گاه به سمت مقاله‌نویسی می‌روند نیست. قهرمان داستان که نماد انسانی روشنفکر اما گرسنه است، در ابتدا آن‌قدر درگیر مسئله شریف زندگی کردن هست که حاضر نباشد به هر خفتی تن دهد، در ادامه اما غم نان او را به سمتی می‌برد که عزت‌نفسش زیر سؤال رفته و برای سیرکردن شکمش حتی حاضر است کت تنش را هم بفروشد. یک چنین انسانی که برای ابتدایی‌ترین مسائل زندگی احساس درماندگی می‌کند آیا نماد نویسندگان جهان در قرن بیستم نیست؟

رمان گرسنه و چندین اقتباس سینمایی
«گرسنه» آن‌قدر کتاب مهمی است که چندین و چند اقتباس سینمایی از آن ساخته‌شده است. مهم‌ترین آن‌ها فیلمی با همین نام یعنی «گرسنه» به کارگردانی «هنینگ کارلسن» و بازی تحسین‌برانگیز «پر اسکارشن» است. می‌گویند «پر اسکارشن» برای این که بتواند هرچه بهتر نقش شخصیت اول فیلم را بازی کند، چندین کیلومتر راه را از شهری به شهر دیگر و با شکم‌گرسنه پیاده طی کرده و در این مسیر کیلوهای زیادی از وزنش را ازدست‌داده است.
فیلم «کارلسن» از معدود اقتباس‌هایی است که با خود کتاب برابری می‌کند و تا حدود زیادی توانسته است جزئیات را از داستان به سینما منتقل کند. در بخشی از داستان که شخصیت اول آن مختصر پولی نصیبش می‌شود اولین کاری که می‌کند به رستورانی در شهر می‌رود و با بضاعت اندکش پیش غذایی سفارش می‌دهد. اوج داستان که همذات پنداری و احساس مخاطب را برمی‌انگیزد، همین‌جاست که «پر اسکارشن» باوجود گرسنگی وحشتناک در مواجهه با غذایی که بعد از مدت‌ها نصیبش شده مثل یک اشراف‌زاده برخورد می‌کند و بعد از خوردن چند قاشق سوپ، باوجود گرسنگی وحشتناک، باقی مانده غذا را کنار می‌زند.
«کئوت هامسون» چه می‌خواهد بگوید غیرازاین که عزت‌نفس آدمی در درجه اول اهمیت است و به چه چیزی می‌خواهد معترض باشد جز جامه مدرنی که کرامتی برای نویسنده‌اش قائل نیست.

ظاهرم را حفظ کردم و گریستم
در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «ظاهرم را حفظ کردم و به اولین قصابی که رسیدم گفتم: آه لطفاً یک استخوان برای سگم به من بدهید که کمی گوشت به آن چسبیده باشد، طعمی نداشت، بوی مشمئزکننده خون کهنه از استخوان برمی‌خاست. مثل کسی که تسخیرشده است شروع به جویدن کردم، به‌قدری گریستم که استخوان خیس و آغشته به اشک شد.»
«گرسنه» در ایران بارها ترجمه و منتشرشده است که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به ترجمه احمد گلشیری توسط انتشارات نگاه اشاره کرد.

دوش گرفتن
این عبارت، گرته‌برداری از زبان انگلیسی است و بهتر است به جای آن از: استحمام کردن، شست و شو کردن، به حمام رفتن و... استفاده کنیم.

بر ساختن/ ساختن
«برساختن» فعل پیشوندی است و در معنی «جعل کردن یا وضع کردن» به کار می‌رود نیز واژه «برساخته» که صفت مفعولی «برساختن» است در معنی «غیرواقعی، جعلی، ساختگی» استعمال می‌شود. برخی به اشتباه «برساختن» و «ساختن» همچنین «برساخته» و «ساخته» را معادل هم و به صورت مترادف و یا به جای همدیگر به کار می‌برند که در فارسی فصیح باید از این کاربرد غلط پرهیز کنیم.
برگرفته از کتاب «فرهنگ درست نویسی سخن»، تألیف استاد حسن انوری

هفت عضو مراکز فرهنگی هنری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان موفق به دریافت جایزه از بیست‌وسومین مسابقه بین‌المللی نقاشی محیط زیست ژاپن شدند.
به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون، بیست‌وسومین مسابقه بین‌المللی نقاشی محیط زیست ژاپن با موضوع «اوقات شاد برای مردم و طبیعت» برگزار شد و کانون پرورش فکری با ارسال ۵۰ اثر در این دوره از مسابقه‌ها حضور داشت.
براساس این خبر از میان بیش از ۹ هزار و ۹۴۷ اثر رسیده از ۸۳ کشور جهان به این مسابقه هفت نفر از اعضای مراکز فرهنگی‌ هنری کانون موفق به کسب جایزه و دیپلم افتخار این دوره از مسابقه‌ها شدند.
اسامی برندگان این مسابقه عبارت‎اند از:  زینا جلالی  از کهنوج، رادین قره‌چاهی  از نیریز فارس، محمدجواد حسن‌زاده از اصفهان، ایلیا شاهی ، سونیا مهدی‌زاده ، سوین ابراهیم‌نژاد و آیلین قنبری از اردبیل.

شعر اول:
همچو فرهاد بود کوه کنی پیشه ما
سنگ ما،شیشه ما ، ناخن ما تیشه ما
دانم ای عشق قوی پنجه که منظور تو چیست
دست بردار نه ای تا نکنی ریشه ما
عشق شیریست قوی پنجه و می گوید فاش
هر که از جان گذرد بگذرد از بیشه ما
بهر یک جرعه می منت ساقی نبریم
اشک ما باده ما دیده ما شیشه ما
 
 شعر دوم:
خدا مرا به فراق تو ، مبتلا نکند
نصیب دشمن ما را نصیب ما نکند
من و ز کوی تو رفتن؟ زهی خیال محال
که دام زلف تو هرگز مرا رها نکند
خدای را ز تو بر من عنایتی‎ست بزرگ
اگر فسون رقیب از منت جدا نکند
چگونه ماه فلک دانمت که ماه فلک
به دست، جام نگیرد به بزم، جا نکند
من از جفات نترسم ولی از آن ترسم
که عمر من به جفات این‌قَدر وفا نکند
چه داند آن‎که شب ما چگونه می‌گذرد؟
کسی که دست در آن طرّه دوتا نکند
حبیب، خواری من خواست بر مراد رقیب
خدا ، مراد دل هر کسی روا نکند
ز جور دوست ننالم مگر به حضرت دوست
غریق لطف خدا ، یاد ناخدا نکند
«ادیب» ! این‌ همه دلگرم سوز آه مباش
که سوز آه تو ، تاثیر در قضا نکند

مراسم اولین سالگرد درگذشت شمس آقاجانی، شاعر و منتقد روز پنج‎شنبه برگزار می‌شود.
به گزارش ایسنا، این مراسم روز پنج‎شنبه، هشتم شهریور از ساعت ۱۷ در کتاب‌فروشی فرهنگان (پاسداران)، پاسداران، خیابان ناطق نوری (زمرد)، روبه‌روی دشتستان پنجم برگزار می‌شود.
شمس آقاجانی متولد سال ۱۳۴۷، شاعر و منتقد ادبی و از شاگردان کارگاه رضا براهنی در دهه ۷۰ بود که ۱۷ شهریور ۱۴۰۲ از دنیا رفت.
«سخن رمز دهان»، «مخاطب اجباری»، «درس‌های ادبی»، «چرا آخرین درنا بازمی‌گردد»، «راوی دوم‌شخص» و «گزارش ناگزیری» از آثار این شاعر و منتقد ادبی است.

«برف‌های آبی» نوشته پیوتر بدنارسکی با ترجمه قاسم صنعوی راهی بازار کتاب شد.
بدنارسکی همزمان با گذراندن زندگی حرفه‌ای، رمان‌ها و شعرها و داستان‌های کوتاه بسیاری آفرید. او داستان برف‌های آبی را از خاطره‌های دوران کودکی خودش برگرفته است. این همان ماجرای خودش است و از یکایک رویدادهای باورنکردنی‌اش طنین واقعیت برمی‌خیزد.

 

الهه آرانیان-  زمانی به‌عنوان شوخی گفته می‌شد برنامه‌های شبکه چهار تلویزیون را حتی خودِ مسئولانش هم نگاه نمی‌کنند. دلیلش هم محتوای فاخر و بالاتر از سواد و آگاهی عمومی برنامه‌هایش بود که چندان طرفدار نداشت. حالا انگار برنامه‌های پرمحتوای شبکه نمایش خانگی هم تا حدود زیادی به همین مشکل دچار شده‌اند! نمونه‌اش برنامه اندیشمندانه و البته جذاب «سپنج» بود که از اسفندماه سال گذشته تا شهریورماه امسال، هرهفته از فیلیمو پخش می‌شد، اما آن‌طور که شایسته‌اش بود، دیده نشد؛ برنامه‌ای گفت‌وگومحور با اجرای مجری اهل مطالعه ای مانند علی درستکار و مهمانانی که هرکدام در پهنه فرهنگ، ادب، هنر، علم و فلسفه وزنه‌ای تاثیرگذار و تعیین‌کننده هستند. هفته گذشته آخرین قسمت برنامه «سپنج» پخش شد.

«گذر از روزمرگی»؛ راز مهم «سپنج»
سپنج، از آن واژه‌های پرکاربرد در شعر فارسی است و از رودکی و فردوسی تا حافظ و دیگر شاعران آن را در شعر خود به‌معنای «موقتی، عاریتی و گذرا» به کار برده‌اند. فردوسی در وصف دنیا و روزگار در شاهنامه می‌گوید: «چنین است رسم سرای سپنج/ همه از پی درد با آز و رنج» یا «چه بندی دل اندر سرای سپنج/ چه نالی به گنج و چه نالی ز رنج؟» عوامل سازنده برنامه سپنج به درستی مفهوم سپنج را در ساختار و محتوای برنامه نشان دادند؛ از گفت‌وگوهای مجری با مهمانان تا دکور و فضایی که مجری و مهمان در آن مقابل هم می‌نشستند؛ همه و همه به پوچی، زودگذر بودن و موقتی بودن دنیا به عنوان سرای سپنج اشاره داشت. «گذر از روزمرگی» شعار مهم و محوری برنامه «سپنج» و گفت‌وگوهای این برنامه درباره دعوت به تفکر در مفهوم زندگی، دوست داشتن و کیفیت‌بخشیدن به لحظه‌های زندگی بود. همان چیزهایی که انسان امروز در حال دورشدن از آن‌هاست.

 یک مجری کاردرست
چهره آرام و بی‌هیاهوی علی درستکار، مجری کارشناس سابق تلویزیون را در برنامه شبانگاهی «آن‌ شب‌ها» که سال‌های گذشته از شبکه یک تلویزیون پخش می‌شد، خیلی‌ها به خاطر دارند؛ یک مجری باسواد و مسلط که در گفت‌وگوها، فضا را به سمت درست خود هدایت می‌کند. علی درستکار، استاد اجرای برنامه‌های گفت‌وگومحور و مدیریت گفت‌وگوهاست و یکی از ارکان مهم «سپنج» به شمار می‌رفت. او بلد بود با هر مهمانی به سبک خودش وارد گفت‌وگو شود. علی درستکار در یک دکور ساده و بی‌پیرایه مهمان را معرفی می‌کرد و پس از آن گفت‌وگو آغاز و حرف‌هایی از جنس زندگی که حس تازگی و نو شدن را به مخاطب منتقل می‌کردند، رد و بدل می‌شد.

یاد بعضی نفرات روشنم می دارد
به قول نیما یوشیج که می‌گوید: «یاد بعضی نفرات/ روشنم می‌دارد»، نام و یاد هرکدام از مهمانانی که به «سپنج» دعوت شدند، روشنمان می‌دارد. به‌ویژه مهمانانی که از سرزمین ادبیات و هنر بودند. هرکدام از مهمانانی که در 24 قسمت «سپنج» حضور پیدا کردند، از چهره‌های مهم و تاثیرگذار حوزه کاری خود بودند؛ حسن انوری، نوش‌آفرین انصاری، ژاله آموزگار، سیدعلی موسوی گرمارودی، سیدمهدی شجاعی، فاضل نظری، هوشنگ مرادی کرمانی، قطب‌الدین صادقی، ساعد باقری، علی نصیریان، ناصر مهدوی و... . برای مثال، فاضل نظری وجود عشق در زندگی را ضروری دانست و ساعد باقری، شاعر پیش‎کسوت با زبان عارفانه مولانا از حکمت زندگی گفت. هوشنگ مرادی کرمانی، خالق قصه‌های دوست‌داشتنی از کودکی و تجربه‌های ناب نویسندگی‌اش گفت و این‌که مادرش به جای بچه یک دوربین فیلم‎برداری به دنیا آورده است. ژاله آموزگار، زبان‌شناس و اسطوره‌شناس برجسته هم دغدغه‌هایش برای جوانان ایرانی به عنوان مغزها و سرمایه‌های کشور را بیان کرد.

ماجرای شنیدنی فرش  سه تکه قاجاری
دکور برنامه «سپنج» هیچ نداشت جز یک فرش کهنه و قدیمیِ سه تکه زیر پای مهمان و مجری و دو صندلی در فضایی تاریک. این فرش تکه تکه شده ماجرای جالبی داشت که علی درستکار در هر قسمت اشاره‌ای به آن و تاریخچه‌اش می‌کرد. این فرش که دویست سال قدمت دارد، دستبافتِ ملایری قاجاری است که ورثه بعد از مرگ پدرشان آن را سه تکه و بین خود تقسیم کرده‌اند؛ دو قسمت کوچک‎تر برای دو فرزند دختر و قسمت بزرگ‎تر برای فرزند پسر. دکور «سپنج» به دلیل سادگی و بی‌پیرایه بودن، مخاطب را به‌خوبی بر محتوای گفت‌وگو متمرکز می‌کرد. حسین ربانی غریبی، تهیه‌کننده «سپنج» در مصاحبه با ایرنا درباره دکور برنامه گفته‌است: «وقتی درباره دکور برنامه گفت‌وگومحور صحبت می‌کنیم، بیش از این‎که طراحی صحنه اهمیت داشته باشد، طراحی فضا اهمیت پیدا می‌کند. فضا یا همان اتمسفر باید در خدمت محتوا باشد. به همین دلیل ما دو فضا را برای تولید طراحی کردیم. یک فضای دکوراتیو برای معرفی مهمان برنامه و گرفتن دست خط در شروع و یک فضای گفت‌وگو که یک استیج ۳۰۰ متری کاملا مشکی مات بدون زرق و برق‌های رایج است. استیجی با ارتفاع ۱۰ متر که تنها یک فرش ایرانی ۳۰ متری فضای دکوراتیو آن را شکل می‌دهد که در آن مهمان و مجری در دو صندلی روبه‌روی هم و در فاصله‌ای کم گفت‌وگو می‌کنند».

برنامه‌ای که باید بیشتر دیده می‌شد
«سپنج» در مدت زمانی حدود شش ماه در شبکه نمایش خانگی پخش شد، اما آن‌گونه که شایسته‌اش بود، قدر ندید. با این‌که بعد از پخش هر قسمت، ویدئوهایی منتخب از آن در فضای مجازی پربازدید می‌شد، اما کلیت برنامه باید بیشتر دیده می‌شد. یکی از دلایل کمتر دیده و شناخته شدن این برنامه، تبلیغ نشدن آن در فضای رسانه‌ای بود و دیگر این‌که در سال‌های اخیر ذائقه مخاطب با محتواهای دم‌دستی و تهی از معنا تغییر کرده‌است و غالب مخاطبان میلی به تماشای این‌گونه برنامه‌ها که دعوت به تفکر و اندیشه می‌کنند، ندارند. با همه این‌ها جامعه برای فرار از بی‌فکری و اتلاف وقت نیاز به چنین محتواهایی دارد. برنامه‌هایی مانند «سپنج» به قول تهیه‌کننده‌اش مانند کتاب‌های مرجع کتابخانه‌ها هستند؛ شاید دائم خوانده نشوند، اما انسان‌ها وقتی به دنبال «معنا» می‌گردند، سراغشان را می‌گیرند.

کتاب «شعر معاصر ژاپن»، مجموعه‎ای از اشعار معاصر ژاپنی با گردآوری هاشم رجب‌زاده روانه بازار نشر شد.
به گزارش خبرگزاری کتاب ایران ، کتاب «شعر معاصر ژاپن» شامل مجموعه‌ای از اشعار شاعران معاصر ژاپن، با ترجمه و گردآوری هاشم رجب‌زاده از سوی انتشارات مروارید روانه بازار نشر شد.
در قرن نوزدهم، ژاپنی‌های هوشمند و کنجکاو که شیفته یافتن و کاربرد اندیشه‌ها و شیوه‌های نو بودند، خود را با دنیای غیرشرقی و چشمه علوم و تفکر پویای غربی روبه‌رو دیدند. با روی کارآمدن میجی امپراتور ژاپن در سال‌های (1912 - ۱۸۶۷) که عصر او دوره تجدد ژاپن نام‌گرفته است، شیوه‌ها و اندیشه‌های باخترزمین در زمینه‌های تجربی و نظری به‌دقت آزموده شد. در میان کتاب‌هایی که در این دوره ترجمه‌شده گردآوری‌هایی است از سروده‌های شاعران اروپا و آمریکا و این سرآغاز در شعر معاصر ژاپن جریان تازه‌ای شد همسو با رویدادهایی که همزمان در غرب می‌گذشت.
 

مدیرکل دفتر موسیقی گفت: می‌خواهیم از تمام شاخه‌های موسیقی حمایت کنیم؛ باور دارم که نمی‌شود با تضعیف بخشی از موسیقی، بخش دیگری را قوی کرد.
به گزارش صبا، امیرحسین سمیعی مدیرکل دفتر موسیقی در سفر استانی خود به استان مرکزی و شهر اراک در دیدار با هنرمندان عرصه موسیقیِ این استان گفت: می‌خواهیم از تمام شاخه‌های موسیقی حمایت کنیم؛ باور دارم که نمی‌شود با تضعیف بخشی از موسیقی، بخش دیگری را قوی کرد. نمی‌توان به بخشی از موسیقی نگاه سلبی داشت و بعد منتظرِ شکوفایی بخش دیگری بود.
او با اشاره به اهمیت برگزاری جشنواره‌هایی مانند جشنواره موسیقی نواحی خاطرنشان کرد: موسیقی نواحی زیرساخت ماست و نیاز به حمایت جدی دارد. من برگزاری جشنواره به این شکل را تنها ۲۰ درصد از حمایت از این موسیقی می‌دانم و معتقدم تنور موسیقی نواحی باید گرم‌تر از این‌ها باشد.