«علی خراسانی» نویسنده، داستان‌نویس، کارگردان و پیش کسوت حوزه رمان، داستان و ادبیات و هنر خراسان به علت بیماری و در سکوت خبری رسانه‌ها و مسئولان درگذشت.زنده یاد خراسانی در اثر ابتلا به بیماری سرطان خون (لوسمی حاد میلوئیدی) در اردیبهشت ماه سال ۱۴۰۳ در بیمارستان های امام رضا(ع) و قائم(عج) مشهد بستری شد که پس از حدود یک ماه مبارزه با این بیماری سخت،  دارفانی را وداع گفت و  در آرامستان بهشت رضا (ع) مشهد  به خاک سپرده شد.قنبرعلی فاکهی خراسانی، معروف به علی خراسانی متولد اول اردیبهشت ۱۳۳۰ در مشهد و دارای مدرک کارشناسی الهیات و فلسفه از دانشگاه فردوسی مشهد بود. وی در کسوت معلم ادبیات و زبان فارسی در دبیرستان‌های این شهر فعالیت داشت.خراسانی با رادیو مشهد از سال ۱۳۶۰ به عنوان نویسنده و پژوهشگر آغاز همکاری کرد و مدت زیادی در دهه ۶۰ نویسنده ثابت برنامه‌های مختلف رادیو بود.پس از آن وی تهیه‌کنندگی، نویسندگی، ویراستاری و نمایش نامه‌نویسی برنامه‌های رادیویی در حوزه‌های مختلف اقتصادی، اجتماعی و مذهبی را برعهده داشت که از آن جمله می‌توان به برنامه‌های دهکده، پیاده تا اوج، مشاهیر خراسان، در خلوت خیال، پله پله تا خدا، ما و شما و برنامه های مناسبتی در رادیو زیارت اشاره کرد.وی در سال‌های دهه ۱۳۷۰ به عنوان خبرنگار، نویسنده و ویراستار با نشریات مختلفی همچون شهرآرا و اقتصاد خراسان همکاری داشت.استاد علی خراسانی در سال‌های اخیر با گروه‌های ادبی مختلفی در زمینه داستان نویسی، شعر و ادبیات، همکاری گسترده و موثری داشت.

جواد لگزیان- «اُتو کروزه»، استاد روان‌شناسی مدرسه عالی اِرفورت و متخصص تحقیق در فرایندهای خواندن، نوشتن و انتقال مهارت‌های نویسندگی در کتاب «فن و هنر داستان‌نویسی» با عنوان فرعی «چگونه زندگی را در زبان بیان کنیم»، یک‌بار دیگر داستان‌نویسی را به‌منزله امکان تعمق درباره زندگی و شیوه‌ بیان زندگی در زبان، به ما معرفی می‌کند. در نگاه کروزه نوشتن روایت‌ها فقط یک کنش نیست بلکه نوعی سبک زندگی است.

5فصل برای داستان نویسی خلاق
کتاب در اولین فصل خلاصه‌ای اجمالی از رهیافت‌های مختلف داستان‌نویسی ارائه می‌کند. فصل دوم مقدمه‌ای درباره نظریه روایت است. مضامین اصلی این فصل در 11بخش تشریح شده‌اند تا روشن کند برای فهم چیستیِ داستان‌نویسی، واکاوی و دانستن چه وجوهی لازم است. فصل سوم شروع کار نویسندگی است. پس از طرح مسئله‌ای کوتاه درباره مشکلات اولیه، موقعیتی مهیا می‌شود که خودتان متونی داستانی بنویسید. با این کار فرد استعداد داستان‌گویی طبیعی خود را می‌یابد. فصل چهارم درباره «خدمه راوی» یا شخصیت‌های داستانی نویسنده است. این فصل نشان می‌دهد که چگونه می‌توان شخصیت‌های داستانی را طراحی کرد و قابلیت‌هایشان را آزمود. «خودتان شخصیت‌هایی را طراحی می‌کنید و درمی‌یابید که چگونه می‌توان به آن ها جان بخشید.» فصل پنجم، فن روایت را معرفی می‌کند و توضیح می‌دهد که چگونه شخصیت‌های طراحی‌شده در فصل چهارم در بستر یک روایت قرار می‌گیرند. در قالب متون داستانی کوتاه، نکاتی در این زمینه‌ها آموزش داده می‌شود: چگونه شخصیت‌ها به کنش واداشته می‌شوند و مونولوگ‌های درونی، توصیف‌ها و دیالوگ‌هایشان شکل می‌گیرد. فصل ششم به ساختار داستان می‌پردازد، این که چگونه سنگ‌بنای روایت‌ها گذاشته می‌شود. درحالی‌که قبل از این فصل فقط عناصر منفرد داستانی مدنظر بوده‌اند، در این فصل عملاً داستان به جریان می‌افتد و موقعیتی مهیا می‌شود تا اصول مختلف ترکیب‌بندی به آزمون گذاشته شود. در فصل هفتم با برخی از ابعاد هنری نویسندگی آشنا می‌شویم؛ مواردی مانند شکل‌دهی به فرایند نوشتن، یافتن مواد و مضامین داستانی مناسب و بازنویسی و پرداخت متون. در فصل آخر یعنی هشتم هم یک بار دیگر مبانی نویسندگی مرور و مضامین مهم مرتبط با بحث مطرح می‌شود.

 ایده های جدید از کجا می آیند؟
در بخشی از کتاب، کروزه می‌نویسد: «ادبیات آشکارا موفق شده در کانون توجه قرار گیرد. صحبت از فقدان واکنش عمومی نسبت به آثار چاپ‌شده در ویترین‌ها نیست. به‌ندرت کتابی چاپ می‌شود که به‌شکلی نوعی وارد موزه ادبیات نشود. اثر از فرایند خلق آن جدا می‌شود، تحلیل، نقد و مقوله‌بندی می‌شود و در کتابخانه‌ها قرار می‌گیرد. پذیرفته و ستایش می‌شود یا این‌که طرد و پاره می‌شود. همان‌طور که جان دیویی خاطرنشان می‌کند، در هر دو صورت، کتاب شیئی موزه‌ای و از زندگی جدا می‌شود. موضع ما نسبت به آثار ادبی فرهنگ‌مان مانند مسئول مرمت و نگهداری از بناهای تاریخی است؛ مبهوت‌شان می‌شویم و از آن نگه‌داری می‌کنیم، اما نمی‌پرسیم که این چیز جدید از کجا آمده است.»

برداشتن دیوار میان مردم عادی و نویسنده
به نظر کروزه «موزه‌ای‌کردن ادبیات» مانع از آن می‌شود که نوشتن مهارتی آموختنی تلقی شود. این روند با اسطوره‌ای‌کردن خلاقیت ادبی ارتباطِ تنگاتنگی دارد و به مرز این توهم نزدیک می‌شود که میان مردم عادی و هنرمندان، ورطه‌ای گذرناکردنی وجود دارد. ما باید یاد بگیریم و بفهمیم که زیبایی‌شناسی هنر و زیبایی‌شناسی روزمره متعلق به جهان‌های مجزایی نیستند و با یکدیگر پیوند دارند. اثر و خواننده نباید مانند اشیای موزه و بازدیدکنندگان از یکدیگر جدا شوند، بلکه اثر و خواننده با پیوندی زیبایی‌شناختی با هم یکی شده‌اند. آن چه اثر و خواننده را از هم جدا می‌کند، پرهیز خوانندگان از عمل نوشتن است که راه به شکل‌گیری توهم نبوغ هنری می‌دهد. جا دارد که داستان‌نویسی ادبی و داستان‌گویی روزمره را به‌هم نزدیک کنیم. ما از طریق داستان‌نویسی و داستان‌گویی، فرهنگ، تفاهم و فضای همزیستی‌مان را شکل می‌دهیم، حداقل در همان حدی که با دانش علمی یا سیاست هم این کار را می‌کنیم. داستان‌هایی که تعریف می‌کنیم، امکانات ادراک زندگی را وسعت می‌بخشند و به‌شکلی پیوسته آن را تغییر می‌دهند. آن چه به محاق رفته همین تأثیر ادبیات است و از این بابت که ما با جهان تخیلی همانند جهان واقعی برخورد می‌کنیم، مبهم‌تر و محوتر هم شده است، ولی تخیل هر دوی این هاست: تأویل جهان حاضر و خلق یک جهان بدیع. تخیل مانند آینه‌ای عمل می‌کند که تصویر دریافتی را تغییر و شکل می‌دهد، طوری که دیگر نمی‌دانیم تصویر اولیه بدون آینه چه بوده است. ما مدت‌هاست دورتر از آنیم که داستان‌های ادبیات و فیلم را زندگی کنیم.

ادبیات رشد نمی کند اگر .....
 اُتو کروزه در پایان کتاب تأکیدی به‌یادماندنی بر نقش داستان‌نویسی به‌منزله جریان اصلی فرهنگ و لزوم آموزش نظام‌مند آن دارد: پیام روشن این کتاب ایفای سهمی در بالابردن جایگاه داستان‌نویسی و داستان‌گویی تا حد جریان اصلی فرهنگ است؛ چیزی که نباید به هنر و رسانه‌ها واگذار شود. اگر جریان اصلی فرهنگ فاقد مؤلفه ادبی باشد، ادبیات رشد نمی‌کند و نسل جوان بر شالوده‌ای به‌غایت ضعیف رشد می‌یابند. اما داستان‌نویسی ادبی دارای الزاماتی در خط‌مشی‌های فرهنگی و علوم تربیتی است. فراگیری توانایی داستان‌نویسی تخیلی، بازتاب‌های مهمی در هنرجویان دارد. این توانایی افق‌های متفکرانه بدیعی می‌گشاید و خلاقیت اجتماعی، روانی و زبانی را آزاد می‌کند. این یکی از رموز ناگشوده فرهنگ ماست، چرا به‌جای این‌که توانایی داستانی و فهم داستان را به‌شکلی نظام‌مند در آکادمی آموزش دهیم، آن را فقط برعهده هنرجویان خودآموز ادبیات و کارگاه‌های داستان گذاشته‌ایم.
کتاب فن و هنر داستان‌نویسی نوشته اُتو کروزه با ترجمه پیمان کی فرخی را در ۳۰۲ صفحه نشر «اختران» رهسپار بازار کتاب کرده است.

فراخوان سیزدهمین جشنواره تئاتر خیابانی شهروند لاهیجان با شعار «شهر امن و پویا ، جامعه پر امید و کارا» منتشر شد.
به گزارش روابط عمومی اداره کل هنرهای نمایشی، سیزدهمین جشنواره تئاتر خیابانی شهروند لاهیجان با همکاری و مشارکت شهرداری و شورای اسلامی شهر لاهیجان، اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان گیلان، اداره کل هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و انجمن هنرهای نمایشی ایران با تکیه بر عنوان سال «جهش تولید با مشارکت مردم» اواخر شهریور 1403 در شهر لاهیجان برگزار می‌شود.
علاقه‌مندان و هنرمندان تئاتر خیابانی، برای دریافت اطلاعات بیشتر می‌توانند به وب‌سایت http://shahrvand-lahijan.ir مراجعه کنند.

کتابخانه ملی در پاسخ به شبهات ایجاد شده درباره محدودیت فعالیت نابینایان در این کتابخانه اعلام کرد: شیوه نامه خدمات آرشیوی و خدمات کتابخانه دیجیتال به صورت مستقل تدوین خواهد شد. به زودی گزارش مبسوطی از چرایی و چگونگی تدوین آیین نامه و شیوه نامه‌های عضویت و پذیرش سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران منتشر خواهد شد.
به گزارش ایرنا، در هفته اخیر شیوه‌نامه جدید پذیرش و عضویت کتابخانه ملی اعلام و بر اساس این شیوه نامه برخی تغییرات در عضویت ها به وجود آمد که همین تغییرات  خبر ساز شد.
در تازه ترین اعلام کتابخانه ملی اما شیوه نامه خدمات آرشیوی و خدمات کتابخانه دیجیتال به صورت مستقل تدوین و به زودی گزارشی مبسوط از چرایی و چگونگی تدوین آیین نامه و شیوه نامه‌های عضویت و پذیرش سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران منتشر خواهد شد.
کتابخانه ملی در پاسخ به گزارش منتشر شده در ایرنا با عنوان «کتابخانه ملی، نابینایان را نادیده گرفت»، نوشت: «از آن جایی که سازمان‌ها و نهادهای مختلف بنا به مقتضیات زمان و توسعه فیزیکی و محیطی نسبت به توسعه خدمات دهی اقدام می کنند، در پاسخ به مطلب منتشرشده در تاریخ ۲۷ خرداد ۱۴۰۳ با عنوان «کتابخانه ملی، نابینایان را نادیده گرفت» در خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران (ایرنا) نکاتی برای روشنگری در خصوص خدمات دهی گروه های ویژه درکتابخانه ملی ایران اعلام می‌گردد.
ساختار و ردیف های سازمانی برای گروه های ویژه در ارائه خدمات دهی همچنان وجود دارد و ادامه خواهد داشت و در سال های اخیر در راستای وظیفه ذاتی کتابخانه ملی نسبت به گردآوری، حفاظت و سازمان دهی و اشاعه اطلاعات بر اساس قانون اساسنامه کتابخانه ملی ایران برای گروه های ویژه اهتمام داشته است و برای مصادیق یکی از گروه های محترم ویژه از جمله معلولین، نابینایان و کم بینایان، ناشنوایان و کم شنوایان خدمات شامل جست و جو در پایگاه های اطلاعاتی کتاب و مقالات، گردآوری منابع گویا و بریل از داخل و خارج از کشور، بریل و گویا کردن منابع به فراخور نیاز کاربران، ارسال فایل منابع برای کاربران توان خواه و برگزاری رویدادها و کارگاه های آموزشی، برگزاری کارگاه های سواد اطلاعاتی ویژه توان خواهان (حضوری و مجازی)، برگزاری نشست های تخصصی در حوزه بریل، برگزاری نشست خدمات کتابخانه به بانوان توان خواه، میزبانی جشنواره ها (از جمله کاما) انجام شده است.
در راستای نقش مشاوره، نظارت و هدایت و برنامه ریزی و ارائه خدمات فنی در امور کتابخانه های کشور اقدام به بهینه سازی آیین نامه ها و شیوه نامه ها و مقررات داخلی شده است تا تعامل و تعادل مناسب بین خدمات کتابخانه های ملی، عمومی، دانشگاهی و تخصصی و آموزشگاهی ایجاد شود. بدین منظور در شیوه نامه مصوب شورای معاونین سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران در فروردین ۱۴۰۳ مبتنی بر آیین نامه مصوب کمیسیون دایمی هیئت امنای این سازمان مورخ ۲۹/ ۱۱/ ۱۳۹۹ آمده است، شیوه نامه خدمات آرشیوی و خدمات کتابخانه دیجیتال به صورت مستقل تدوین خواهد شد که تا کنون شیوه نامه مستقلی نداشته است. به زودی گزارشی مبسوط از چرایی و چگونگی تدوین آیین نامه و شیوه نامه های عضویت و پذیرش سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران منتشر خواهد شد. بنابراین، ساختار و وظایف و نیروی انسانی در خدمات دهی گروه های ویژه در سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران وجود داشته و توجه به گروه های ویژه ادامه دارد.»
 

الهه آرانیان-  قصه و ساختاراگر درست و اصولی باشد، نتیجه داستان یا رمانی می‌شود که مخاطب از آن استقبال می‌کند و به چاپ‌های متعدد می‌رسد. رمان «نامیرا»، یکی از آن رمان‌هایی است که این ویژگی‌ها را دارد و چند روز پیش خبر رسید که نشر نیستان آن را برای چهلمین بار تجدید چاپ کرده‌است. «نامیرا» نوشته صادق کرمیار و برنده جایزه‌های «جلال آل‌احمد» و «کتاب سال» است که اولین بار در سال 1388 منتشر شد. این رمان روایتی از دختر و پسری به نام‌های «سلیمه» و «ربیع» اهل کوفه است که به دنبال حقیقت می‌گردند و بین حمایت از امام حسین(ع) و وفاداری به یزید تردید دارند. «‌دشت‌های سوزان»، «حریم» و «مستوری» از دیگر آثار داستانی صادق کرمیار هستند. به انگیزه چهلمین چاپ رمان پرمخاطب و خوش‌خوان «نامیرا» که یکی از پرفروش‌ترین آثار در سبک رمان های تاریخی دینی در سال‌های اخیر بوده‌است، از چند رمان مشهور ایرانی که در سه دهه اخیر، بیش از 30بار تجدید چاپ شده‌اند، نوشته‌ایم.

 رمانی کم نظیر با  بیش از 30 بار تجدید چاپ
«سفر به گرای 270 درجه»، نوشته احمد دهقان از نگاه خیلی‌ها بهترین رمان جنگ و دفاع مقدس است. این رمان مشهور و محبوب تاکنون بیش از 30‌بار تجدید چاپ شده‌است. اولین چاپ‌های این کتاب را دو نشر «صریر» و «سوره مهر» و تازه ترین چاپ‌های آن را «نشر نیستان» منتشر کرد‌ه‌اند. احمد دهقان که یکی از نویسنده‌های منحصربه فرد حوزه ادبیات داستانی و ادبیات دفاع مقدس است، به دلیل نگارش خاص «سفر به گرای 270 درجه»، جایزه 20سال داستان‌نویسی، جایزه 20سال ادبیات پایداری و جایزه چهارمین دوره کتاب سال دفاع مقدس را از آن خود کرد. داستان این کتاب را شخصیتی به نام «ناصر» روایت می‌کند؛ رزمنده جوانی که بارها درس و مشق را رها می‌کند و به جبهه می‌رود تا این‌که از قریب‌الوقوع بودن عملیاتی به نام «کربلای 5» مطلع می‌شود. «سفر به گرای 270 درجه» پس از ترجمه به زبان روسی توانست در سال 2015 به عنوان بهترین داستان شرقی، جایزه «سرزمین ناشناخته» را به خود اختصاص دهد. این رمان همچنین به زبان‌های صربی، ایتالیایی، اسپانیایی و لهستانی هم ترجمه شده‌است.

 «ارمیا» و «منِ او»، همچنان پرفروش
نامِ رضا امیرخانی، نویسنده شناخته‌شده ایرانی، با اولین رمان خود، «ارمیا» سر زبان‌ها افتاد و بعدها با انتشار «من او»، «بیوتن»، «قیدار» و... به شهرتش اضافه شد. نثر و سبک خاص نگارش امیرخانی یکی از وجوه تمایز او با دیگر نویسندگان ادبیات داستانی در دهه‌های اخیر است. «ارمیا»، روایتی از زندگی شخصیتی به همین نام است که در خانواده‌ای ثروتمند بزرگ شده و برخلاف خانواده‌اش که به مفاهیمی مانند پایداری و مقاومت و ایثار بی‌اعتنا هستند، این مفاهیم برایش اهمیت دارند و بخشی از دغدغه‌هایش هستند. رمان «ارمیا»، تاکنون 33 بار تجدید چاپ شده‌است. از دیگر آثار محبوب و پرفروش رضا امیرخانی، رمان «منِ او» است؛ روایتی از شخصیتی به نام «علی فتاح»، از خانواده‌ای مرفه که عاشق «مهتاب»، دختر خدمتکار خانه‌شان می‌شود. بستر اصلی رمان «من او»، عشق این دو نفر است که در ادامه با سیاست و عرفان همراه می‌شود. امیرخانی در جایی از کتاب، به استقلال الجزایر اشاره و به نوعی آن را با انقلاب اسلامی ایران مقایسه می‌کند. رمان «من او» تاکنون بیش از 50 بار تجدید چاپ شده‌است. این رمان تا به حال به زبان‌های روسی، اندونزیایی و عربی ترجمه شده‌است.

در انتظار صدتایی شدن
از دیگر نویسنده‌های پرمخاطب سال‌ها و دهه‌های اخیر، مصطفی مستور است. از قضا اولین رمان این نویسنده، محبوب‌ترین و پرفروش‌ترین اثر او هم هست؛ برخلاف خیلی از نویسنده‌های دیگر که معمولاً اولین کتابشان خیلی پرمخاطب نمی‌شود. «روی ماه خداوند را ببوس»، نام اولین رمان مصطفی مستور است که برای نخستین بار در سال 1379 در نشر مرکز به چاپ رسید؛ رمانی با موضوعی فلسفی و هستی‌شناسانه و در تلاش برای جواب دادن به سوال‌هایی که در جدال بین عقل و دل مطرح می‌شوند. در معرفی این کتاب می‌خوانیم: «نوشته‌های پارسا را خواندم. گمان می‌کنم او عاشق شده بود. اما فکر نمی‌کنم خودکشی او ربطی به معشوقش داشته باشد. احتمالاً او خودکشی کرد چون درکش کوتاه‌تر از ارتفاع عشق بود. او به جای کنترل بر عشق، مغلوب مفهومی شد که برای او تازگی داشت. او نه از معشوق که از عشق به شدت شکست خورد. حتی چنین به نظر می‌رسد که معشوقش کوشیده بود تا او را در فهم عشق یاری دهد، اما ذهن پارسا نتوانسته بود همه‌ ابعاد و پیچیدگی‌های معنای عشق را درک کند. گویی عشق چنان غریب بر پارسا تابیده بود که با خط‌کش‌های او اندازه نمی‌شد و به همین سبب او قادر نبود آن را در کنار بقیه‌ چیزها در آن کتاب دست‌نویسش بچیند». این رمان تاکنون بیش از 97 بار تجدید چاپ شده و در انتظار صدمین چاپ خود به سر می‌برد. «روی ماه خداوند را ببوس» در سال 1381 جایزه جشنواره قلم زرین را از آن خود کرد و تا به حال به زبان‌های روسی، عربی، ایتالیایی و اندونزیایی ترجمه شده‌است.

شعر اول:
امشب به قصه دل من گوش می‌کنی
فردا مرا چو قصه فراموش می‌کنی
این در همیشه در صدف روزگار نیست‌
می‌گویمت، ولی تو کجا گوش می‌کنی
دستم نمی‌رسد که در آغوش گیرمت‌
ای ماه با که دست در آغوش می‌کنی
در ساغر تو چیست که با جرعه نخست
هشیار و مست را همه خاموش می‌کنی
مِی جوش می‌زند به دل خُم بیا ببین
یادی اگر ز خون سیاووش می‌کنی
جام جهان ز خون دل عاشقان پر است
حرمت نگاه دار اگرش نوش می‌کنی
سایه چو شمع شعله درافکنده‌ای به جمع
زین داستان که با لب خاموش می‌کنی
 
شعر دوم:
 نشود فاش کسی آن چه میان من و تو ست
تا اشارات نظر نامه‌رسان من و توست
گوش کن با لب خاموش سخن می‌گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست
روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست
گر چه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه جا زمزمه عشق نهان من و توست
گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ار نه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست
این همه قصه فردوس و تمنای بهشت
گفت‌و‌گویی و خیالی ز جهان من و توست
نقش ما گو ننگارند به دیباچه عقل
هر کجا نامه عشق است، نشان من و توست
سایه ز آتشکده ماست فروغ مه و مهر
وه ازین آتش روشن که به جان من و توست