دبیر کل شانزدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر با صدور احکامی مجزا دبیران بخش‌های «تجسم هنر»، «طراحی فرهنگ‌محور» و «دیوارنگاری شهری» این رویداد هنری را معرفی کرد.
به گزارش ستاد خبری شانزدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر، امیر عبدالحسینی با صدور احکامی مجزا سعید فلاح‌فر را به‌عنوان دبیر «تجسم هنر»، محمد زرویی نصرآباد را به‌عنوان دبیر بخش «طراحی فرهنگ‌محور» و سید شهاب‌الدین شکیبا را به‌عنوان دبیر بخش «دیوارنگاری شهری» تعیین کرد.

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: زبان فارسی در همه دوره‌ها، به‌ویژه دوران معاصر، پویایی داشته و امروزه نیز در حال گسترش در اقلیم فرهنگی ایران است. یکی از مأموریت‌های ما هم همین است که بدون هیچ وقفه‌ای و با قوت تمام به این موضوع کمک کنیم.
به گزارش ایسنا، محمدمهدی اسماعیلی گفت: زبان فارسی و شعر فارسی حذف‌شدنی نیست. حتی شما در ترکیه هم می‌توانید آثار زبان فارسی را ببینید. با وزارت علوم، تحقیقات و فناوری هماهنگی‌های لازم را انجام دادیم و اعزام استادان در حال افزایش است. بسیاری از استادان هم برای این موضوع اعلام آمادگی کردند. اعتبارات آموزش زبان فارسی در خارج از کشور را هم چند برابر افزایش داده‌ایم.

محمد بهبودی نیا- پهنه جغرافیای تاریخی شاهنامه از توس تا روسیه و چین و ماچین را در برمی‌گیرد. در هفته‌های گذشته در قالب گزارش های روایی در روزنامه خراسان به بیان ابیاتی از شاهنامه که در فضای شهر مشهد یا توس قدیم اتفاق افتاده، پرداختیم و گفتیم که سام در «کشف رود» با اژدهایی رودررو شد و آن را کشت و لاشه‌اش را کنار این رود باستانی رها کرد، پس‌ازآن به روایت افسانه اژدرکوه پرداختیم که می‌گویند این کوه، جسد همان اژدهای کشته شده به دست سام است که در طول تاریخ زیر خاک دفن شده. از دره «آل» نیز سخن گفتیم و شرح ماجرای نامه یزدگرد سوم را بازگو کردیم. در دومین شماره این سلسله گزارش‌ها به سراغ روایت نبردهایی از شاهنامه رفتیم که میان لشکریان گودرز و پیران ویسه در گناباد درگرفت و در نهایت پیران ویسه به دست سپاهیان ایران شکست خوردند. در این شماره می‌خواهیم از نبردهای در گرفته در محل چشمه سو که امروز در گلمکان به چشمه سبز معروف است، بپردازیم. شایان ذکر است که منبع تمامی این سلسله گزارش‌ها، کتاب «فرهنگ جغرافیای تاریخی شاهنامه» به قلم استاد مهدی سیدی فرخد است.

روایتی از یک مرگ عجیب
چشمه سو یکی از پدیده‌های شگفت و دریاچه‌های مقدس ایران زمین بوده است. این چشمه دریاچه مانند جوشان در ارتفاعات کوه‌های بینالود میان در ولایت طوس و نیشابور در فاصله سه فرسنگی جنوب غرب شهر نوپای گلمکان که در ۶۰ کیلومتری غرب شهر مشهد واقع است، قرار دارد. اهالی امروزین این شهر، آن را چشمه سبز می‌خوانند. در پایان پادشاهی یزدگرد بزه گر (از شاهان ساسانی) آمده است که چون او از ستاره شماران (ستاره شناس ها و غیب گویان) پرسید مرگش کجا و چه زمانی فرا خواهد رسید؟ آن‌ها گفتند: «در کنار چشمه سوی طوس»، شاه هم سوگند خورد که هیچ گاه به طوس نرود، اما چندی بعد به خون ریزی بینی مبتلا شد و پزشکان، تنها چاره علاج او را سفر به طوس و نوشیدن آب چشمه سو دانستند. او از سر ناچاری از راه دریای شهد به کنار «چشمه سو»ی طوس رفت و پس از بر سر نهادن اندکی از آن آب، حالش بهتر شد، اما دیری نگذشت که اسبی از چشمه بیرون آمد و توجه یزدگرد را به خود جلب کرد. شاه به تیمار اسب پرداخت. در همین هنگام، اسب ناگهان پشت گردانید و با زدن لگد به پیشانی شاه، او را کشت.
بعضی از ابیات این قسمت به این شرح است:
به اخترشناسان بفرمود شاه
که تا کرد هر یک به اختر نگاه
که تا کی بود در جهان مرگ اوی
کجا تیره گردد سر و ترگِ اوی
ستاره شمر گفت کین خود مباد
که شاه جهان گیرد از مرگ یاد
چو بخت شهنشاه بدرو شود
از ایدر سوی چشمه سو شود
فراز آورد لشکر و بوق و کوس
چو بشنید از و شاه سوگند خورد
به شادی نظاره شود سوی طوس
به خراد برزین و خورشید زرد
که من چشمه سو نبینم به چشم
نه هنگام شادی نه هنگام غم
ز بینیش بگشاد یک روز خون
پزشک آمد از هر سویی رهنمون
بدو گفت موبد که‌ای شهریار
بگشتی تو از راه پروردگار
 ترا چاره این ست کز راه شهد
سوی چشمه سو گرایی به مهد
چو بشنید شاه این، پسند آمدش
همان درد را سودمند آمدش
بیاورد سیصد عماری و مهد
گذر کرد بر سوی دریای شهد
چو نزدیکی چشمه سو رسید
برون آمد از مهد و دریا بدید
از آن آب، لختی به سر برنهاد
ز یزدان نیکی دهش کرد یاد
زمانی ز بینی نیامدش خون
بخورد و بیاسود با رهنمون
ز دریا برآمد یکی اسب خنگ
سرین گرد چون گور و کوتاه لنگ
پس پای او شد که بند دش دم
خروشان شد آن باره سنگ سم
بغرید و یک جفته زد بر سرش
به خاک اندر آمد سرو افسرش
ز لشکر خروشی برآمد چو کوس
که شاها، زمان آوریدت به طوس

روایت ابوریحان بیرونی  از«چشمه سو »
چشمه سبز از دیرباز، یکی از چشمه‌های مقدس ایرانیان بوده است، چنان که در بندهش از آن با عنوان چشمه دریای سور، همانند دریای مقدس «چیچست» نام برده و منشأ «نیکخواهی و برکت ...» خوانده می‌شود. ابوریحان بیرونی در اواخر قرن چهارم هجری چشمه سو را «سبز رود» و یکی از پدیده‌های شگفت طبیعی خوانده است. در اواخر قرن دهم هجری بخشی از دیواره شمالی چشمه سبز خورده (نازک شده) و قسمتی از آب آن به صورت سیلی عظیم جاری شد. بعداً طلا و جواهرات زیادی در کناره‌های چشمه پیدا شد که نشان می‌داد قبل از اسلام ایرانیان به زیارت چشمه سبز می‌رفته و جواهرات خود را نثار آن می‌کرده‌اند (میر منشی قمی، ۱۳۵۹، ج ۱، ص ۴۱۳؛ ج ۲ ص ۹۸۲) چشمه سبز همچنان در کوه‌های طوس برجا و از جاذبه‌های مهم این ولایت است.
 در گزارش‌های آینده خراسان  بخوانید
در این نسخه به معرفی چشمه سو پرداختیم و روایت‌های خواندنی فردوسی را به زبان نظم پیش روی شما قرار دادیم. در گزارش‌های آینده نیز به سراغ دیگر شهرهای خراسان ازجمله سرخس، کلات نادر، بقمچ و... می‌رویم و روایت‌های شنیدنی دیگری از شاهنامه را با هم مرور می‌کنیم.

سید نادر احمدی ، شاعر افغانستانی

هرچند مانده  تنها اینک برادر سنگ
خشمی دوباره دارد دست تناور سنگ
تا چشم بد نیفتد بر شاخه‌های زیتون
بگذار دیگران را ماییم یاور سنگ
خالی مباشی از زخم، ای وحشت حرامی
در دست عشق تا هست فرمان خنجر سنگ
خوش باد حال پرواز ای بال‌ها اگر هست
بر دامن فلاخن، جای کبوتر سنگ
خشمی قوی‌تر از سنگ هرگز مباد، هرگز!
تا شانه‌های زخمی هستند سنگر سنگ
 

احمد شهریار ، شاعر پاکستانی

نوشتم خون، نوشتم درد، درد صبحِ آزادی
نوشتم غم، نوشتم آه، آهِ خنده و شادی
نوشتم یک عروسی، یک عروسِ مانده در آتش
نوشتم کفش‌های سوخته با پای دامادی

نوشتم یک عروسک در کنارِ کودکِ بی جان
نوشتم بادبادک زیرِ سقفِ ملکِ اجدادی
نوشتم «غزه»، کاغذ قایقِ دریای خونین شد
نوشتم «انتفاضه»، جان گرفت آهنگِ آزادی

نوشتم تا بگریم، تا بگریانم جهانی را
جهان بی خبر از درد ویرانی و بربادی
خداوندا! به امید رهایی می‌سپارم جان
که خون شد زیرِ چنگِ کدخدا خاکِ خدادادی

منم مجنونِ صحرای پر از انسانِ وحشی که
به غارت برده‌اند امنیت هر شهر و آبادی
منم آن کودکِ ده ساله‌ تیشه به دست این جا
که با کوهی از آهن می‌کند تمرین فرهادی

من آن محمود درویشم، منم آن ناظمِ حکمت
که دارد در سرِ خود آرزوی صبحِ آزادی
نگاهِ خسته و پیرم طلوعِ عشق را دیده
شنیده گوشِ سنگینم، صدای خنده و شادی