ریاض میزبان نشست سران عربی و اسلامی برای کمک به مردم غزه و توقف این جنگ ویرانگر بود که از همه خطوط قرمز و قوانین جنگ عبور کرده است؛ اما خروجی نشست که در بیانیه پایانی نمود یافت، فراتر از محکومیت و درخواست نرفت و تهی از حداقل تصمیم‌گیری و کار عملی ممکن و تعریف مکانیسمی مشخص برای کمک‌رسانی  یا راه‌اندازی کارزار فشار دیپلماتیک جدی برای توقف جنگی بود که در خطابه‌های «آتشین» رهبران عربی و اسلامی از اردن و مصر و عربستان گرفته تا ایران و ترکیه جنگ نسل کشی، جنایت علیه بشریت، مجازات دسته جمعی و غیره توصیف شد. واقعیت این است که برگزاری چنین نشست‌هایی بیشتر معطوف به معذوریت‌های اخلاقی و سیاسی ناشی از حساسیت بالای ملت‌های عربی و اسلامی (البته با درجاتی متفاوت) نسبت به تحولات فلسطین است؛ اما در عمل، منافع ناهمگون، سیاست‌ها و اتحادهای ناهمسو، اختلافات و رقابت‌های درونی و نگرانی از پیامدها قدرت هر گونه تحرک جمعی را از دنیای اسلام حتی از مخالفان اسرائیل گرفته است؛ چه رسد به کشورهایی که با آن رابطه دارند. در چنین وضعیتی هم که توافقی برای یک کار جمعی بشردوستانه و رساندن یک لیتر سوخت یا بسته کمک پزشکی برای بیمارستان‌های غزه وجود ندارد، پیشنهاد ایران به نشست برای کمک نظامی و تسلیحاتی آب در هاون کوبیدن است و موضوعیت ندارد. کمک نظامی به حماس و گروه‌های فلسطینی در غزه و ارسال نیرو در این شرایط ژئوپلیتیک حاکم بر منطقه اساسا امکان‎پذیر نیست و هیچ کشوری حاضر به چنین ریسکی نیست. بهتر بود که رهبران اسلامی بر حداقل‌های بشردوستانه ممکن تمرکز می‌کردند و درباره انجام آن‌ها تصمیمات مقتضی گرفته می‌شد که این طور هم نشد. گزینه‌های غیرنظامی زیادی فروتر از ورود امکان‌ناپذیر به جنگ در این شرایط وجود داشته و دارد که می‌توانست فشاری را متوجه آمریکا و اسرائیل کرده و به توقف جنگ کمک کند، اما واقعیت این است که اراده‌ای برای آن هم وجود ندارد و بیشتر کشورها منتظر اقدام دیگری هستند. به عنوان مثال، عربستان حداقل می‌توانست با تهدید به از دستور کار خارج کردن عادی‌سازی روابط با اسرائیل فشار آورد و ترکیه نیز که مواضع اعلامی سفت و سختی اتخاذ کرده است، می‌توانست از طریق قطع و حداقل محدود کردن صادرات نفت به اسرائیل از طریق بندر جیهان یا قطع و کاهش تجارت با آن فشار قابل توجهی وارد کند؛ تقریبا شبیه همان کاری که در سال 2017 با اقلیم کردستان عراق پس از برگزاری همه پرسی انجام شد، اما واقعیت این است که آنکارا در این مواقع فارغ از مواضع اعلامی، بسیار حسابگرانه برخورد می‌کند و تاکنون از اتخاذ چنین تصمیمی نظر به پیامدهای سیاسی خاص آن در آینده و بیم از کان لم یکن شدن کاشته‌های دو سال اخیر پرهیز می‌کند. حال که اقدامات تنبیهی پیش‎گفته محتمل به نظر نمی‌رسد، کشورهای عربی و اسلامی حتی در خصوص ارسال کمک‌های بشردوستانه به ویژه برای کودکان و غیرنظامیان غزه نیز به راهکار و تصمیمی عملی نرسیدند. این کمک‌ها امروز بیش از هر زمانی فوریت و اولویت دارد. دیروز در گفت‌وگویی که با یک دوست روزنامه نگار در غزه داشتم، حرف‌هایی درباره فجایع انسانی در این منطقه زد که مو به تن آدمی سیخ می‌شود؛ این که در قرن 21 چنین بربریت افسار گسیخته‌ای رخ می‌دهد. می‌گفت مواد غذایی در بیشتر مناطق تمام شده و امروز تنها غذای کودکان و نوزادان غزه بیسکویت‌های ارسالی و آب شور آن هم زیر وحشت و رعب غیر قابل توصیف ناشی از بمباران شدید و بی‌وقفه است. این دوست تعریف می‌کرد که برخی خانواده‌ها حتی این بیسکویت و آب ناسالم را هم ندارند و در خانه‌های خود به ویژه در شمال نوار غزه محبوس شده اند و دسترسی به هیچ چیز ندارند. تاکید می‌کرد که عمق فاجعه غزه پس از توقف جنگ بیشتر نمایان خواهد شد؛ زمانی که اجساد کودکان و زنانی در خانه‌ها یافت شود که بر اثر گرسنگی جان خود را از دست داده‌اند. حالا که گذرگاه رفح چنین وضعیتی دارد و مصر در مواجهه با تهدیدهای آمریکا و اسرائیل قادر به تصمیم‌گیری و اقدام مستقلانه نیست و گویا دیکتاتورها صرفا می‌توانند برای مردمان تحت استبداد خود زورآزمایی و عرض اندام ‌کنند، خطابه‌های «آتشین» رهبران عربی و اسلامی می‌طلبید که حداقل همین 57 کشور تصمیم مشترکی می‌گرفتند که مثلا یک کشتی غیرنظامی حامل کمک‌های جمعی بشردوستانه را از طریق آب‌های بین‌المللی مدیترانه با حضور مقامی از هر کشور عربی و اسلامی عازم بندر غزه کنند که بعید بود اسرائیل یک کشتی حامل مقاماتی از 57 کشور را به قعر دریا بفرستد. لب کلام این که وقتی رهبران 57 کشور عربی و اسلامی یک‎جا جمع شوند و عاجز از اتخاذ تصمیمی عملی و فوری برای رساندن یک لیتر سوخت برای بیمارستان کودکان سرطانی و دو کارتن بیسکویت بیشتر به گرسنگان غزه باشند، این خود فاجعه‌ای بزرگ‌تر از فجایع غزه و می‌تواند در حد یک آبروریزی جمعی باشد.

هدف قرار دادن مواضع نظامی رژیم صهیونیستی در جبهه شمال توسط مقاومت لبنان روزانه و به طور دقیق در حال اجرایی شدن است و این اتفاق به سردرگمی و کلافه شدن ارتش صهیونیستی منجر شده است. به نظر می رسد در حالی که مقاومت در دو هفته اول  تاسیسات و تجهیزات صهیونیست‌ها را هدف قرار می‌داد اما این اقدام   رژیم در حمله به نیروهای رزمی مقاومت به جای حمله به تاسیسات حزب‌ا... باعث شد تا فرماندهی مقاومت سیاست کلی خودش را تغییر داده و نظامیان اشغالگر را در طول مرز هدف قرار بدهد. با نگاهی به بیانیه‌های حزب ا... در روزهای گذشته مشاهده می‌کنید که این بیانیه‌ها متضمن هدف قرار دادن نظامیان اشغالگر در محورهای مختلف درگیری است.روز گذشته نیز حزب‌ا... لبنان، با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد که در راستای حمایت از مردم پایدار فلسطین در نوار غزه و حمایت از مقاومت قهرمانانه و شریف آن‌ها در ساعت ۱۰:۳۵ صبح، نیروی پیاده‌نظامی رژیم صهیونیستی را در «الضهیره» با موشک هدف قرار داده است و این موشک‌ها با دقت به هدف اصابت کرده است. لحظاتی بعد، رادیو «ارتش اسرائیل» اعلام کرد که ۱۸ خمپاره از جنوب لبنان به سوی منطقه «عرب العرامشه» در الجلیل شلیک شد و نیز شهرک «نتوعا» با راکت‌های ضدزره هدف قرار گرفت. خبرنگار شبکه المیادین نیز گزارش داد که تصاعد دود از پایگاه نظامی «بیاض بلیدا» نشان از اصابت مستقیم موشک مقاومت به این پایگاه دارد. حزب ا... لبنان همچنین پایگاه صهیونیستی المرج مقابل منطقه مرکبا واقع در جنوب لبنان و شهرک صهیونیستی مرگلیوت را هدف قرار داد. مقاومت اسلامی لبنان در ادامه اعلام کرد ساعت ۱۱ نیز، گروهی از نیروهای پیاده‌نظام رژیم صهیونیستی را در مجاورت پادگان «برانیت» با استفاده از راکت‌های هدایت‌شونده هدف حمله قرار داده و شماری از اشغالگران در این حمله کشته و زخمی شدند. حدود ساعت ۱۲:۳۰ نیز مقر نظامی «الراهب» را با استفاده از تسلیحات مناسبت هدف  قرار داده است. کانال اخبار سوریه نوشت: جبهه شمالی در حالی داغ‌تر می‌شود که به صورت کامل تقویت شده و تجهیزات جدید به دست مقاومت رسیده است که برای یک سال نبرد شبانه‌روزی با نرخ شلیک روزانه صدها راکت و موشک به صمت سرزمین‌های اشغالی کفایت می‌کند. همچنین خط لجستیک بسیار حرفه‌ای و کارآمد تدارک دیده شده که به آشفته‌ترین خیال‌های دشمن هم خطور نخواهد کرد. رسانه‌ها ی محلی نیز دیروز با اعتراف به افزایش ناامیدی در میان شهرک‌نشینان و نظامیان اسرائیلی به دلیل حملات مقاومت لبنان، اذعان داشتند که در حملات حزب‌ا... لبنان در جبهه شمالی، دست‌کم 55 کشته و زخمی از دشمن صهیونیستی بر جای گذاشته است.

 

 روز سیاه آمریکایی ها در عراق و سوریه

همزمان با حملات گسترده و روزانه مقاوت لبنان، روز گذشته در تحولی جدید که نشان از پررنگ‌تر شدن مشارکت نیروهای مقاومت در عراق و سوریه در جنگ اخیر غزه دارد، در حمله به کارخانه گازی کونیکو در شرق سوریه که پایگاه غیرقانونی اشغالگران آمریکایی در آن قرار دارد، از موشک‌های گراد پیشرفته (به نظر هدایت شونده) استفاده شد که در نتیجه آن ۴ تروریست آمریکایی به هلاکت رسید و بیش از ۱۴ نفر دیگر زخمی شدند که حال برخی از زخمی‌ها وخیم گزارش شده است. همچنین در این حمله خسارت زیادی به تجهیزات و تاسیسات اشغالگران آمریکایی وارد شد که برخی منابع می‌گویند یک بالگرد نیز در میان تجهیزات انهدامی است. پایگاه غیرقانونی تروریست‌های اشغالگر آمریکایی در خراب الجیر واقع در شمال شرق سوریه  نیزبار دیگر هدف حمله قرار گرفت. این پایگاه به دلیل موقعیت خاص خود معمولاً هدف حملات پهپادی قرار می‌گیرد و باید دید این بار هم آیا پهپادهای انتحاری مقاومت عراق به سمت این پایگاه رفتند یا این‌که راکت‌های دوربرد آن را در هم کوبیده است.

 

 

 

 

فراخبر

 

 

 ریشی سوناک، نخست‌وزیر بریتانیا، در یک جابه‌جایی غیرمنتظره در کابینه خود، سوئلا براورمن، وزیر کشور دولتش را برکنار کرد. بدین ترتیب با حکم نخست وزیر، جیمز کلورلی که وزیر خارجه بود به جای براورمن، وزیر کشور شد. دیوید کامرون، نخست وزیر سابق این کشور و برگزار کننده همه پرسی برگزیت (خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا) نیز به سمت وزیر خارجه منصوب شد، انتصابی که بسیاری را شگفت زده کرده است. هنوز مشخص نیست، اما ممکن است که تغییرات بیشتری در راه باشد. برکناری براورمن که از شانس های آینده رهبری حزب محافظه کار محسوب می شود، به دنبال انتقادهای اخیر از او و به‌ویژه در پی انتشار مقاله‌ای صورت گرفت که در آن پلیس لندن را متهم کرده بود که در مدیریت تظاهرات طرفداران فلسطینی‌ها، از آن‌ها جانبداری می‌کند. او در مقاله‌ای که در روزنامه تایمز به چاپ رسید، برای چندمین بار این راهپیمایی‌ها را «راهپیمایی نفرت» توصیف کرده بود. دفتر نخست‌وزیری بریتانیا از خانم براورمن خواسته بود که لحن این مقاله را ملایم‌تر کند اما او این کار را نکرده بود. اما آن‌چه در این زلزله سیاسی خیابان داونینگ توجه را به خود جلب کرده، بازگشت دوباره دیوید کامرون، نخست وزیر سابق، به قدرت است. این یک بازگشت سیاسی غیرمنتظره برای سیاستمداری است که در قمار پرمخاطره برای برگزاری همه‌پرسی خروج این کشور از اتحادیه اروپا، نخست وزیری خود را پس از 6 سال از دست داد. کامرون، ۵۷ ساله، مشاور سابق روابط عمومی، از زمان استعفای خود در سال ۲۰۱۶، در حاشیه سیاست بود و بیشتر وقت خود را به نوشتن خاطرات و لابی‌گری تجاری صرف می‌کرد. کامرون از زمان کناره‌گیری‌اش از سمت نخست‌وزیری از پارلمان هم خارج شده بود. حالا برای این‌که او بتواند پست وزیر خارجه را به عهده بگیرد، یک کرسی در پارلمان بریتانیا به او داده شده است. کامرون در بیانیه‌ای طولانی پس  از این انتصاب نوشت: «نخست وزیر از من خواست که به عنوان وزیر امور خارجه او خدمت کنم و من با کمال میل پذیرفتم. ما با مجموعه‌ای از چالش‌های بین‌المللی از جمله جنگ در اوکراین و بحران در خاورمیانه روبه‌رو هستیم. در این زمانه که تغییرات عمیق جهانی در جریان است، برای این کشور به ندرت مهم‌تر از این بوده است که در کنار متحدان خود بایستد، شراکت‌های خود را تقویت کند و اطمینان حاصل کند که صدای ما شنیده می‌شود. در حالی که در هفت سال گذشته از خط مقدم سیاست خارج شده‌ام، امیدوارم تجربه من - به عنوان رهبر محافظه‌کار برای 11 سال و نخست وزیر به مدت شش سال - به من کمک کند تا به نخست‌وزیر کمک کنم تا این موارد حیاتی را برآورده کند.»

 

طرح جلد نشریه بین المللی اکونومیست با عنوان: «برای واقعی بودن خیلی خوب است» تضاد در قلب اقتصاد جهان/ این نشریه می گوید اقتصاد جهانی در حال سرپیچی از جاذبه است به گونه ای که نمی تواند دوام بیاورد. 

 

تصویر پربازدید از خبرنگاری که به همراه دختر کوچکش اخبار جنگ غزه را مخابره می‌کند.

 

کاریکاتور روزنامه چینی "چاینادیلی" با عنوان: "خشونت توقف‌ناپذیر سلاح در آمریکا" این نشریه به ماجرای تیراندازی‌های تکراری و غمبار در سراسر این کشور که ناشی از آزادی حمل سلاح است، پرداخته و دولت این کشور را ناتوان در مسئله کنترل سلاح به تصویر کشیده است.

 

نتانیاهو: من به رهبران عرب می گویم، اگر می خواهید منافع خود را حفظ کنید، باید یک کار انجام دهید... ساکت بمانید!

 

موسی البرش مدیرکل شبکه رادیویی «نماء» در جریان بمباران منزلش توسط رژیم صهیونیستی در شمال غزه به شهادت رسید. با شهادت موسی البرش، تعداد خبرنگاران شهید در نوار غزه از هفتم اکتبر(۱۵مهر) تاکنون به ۴۹ نفر رسید. این تعداد از شهدا ۴درصد از تمام خبرنگاران شاغل در نوار غزه را تشکیل می‌دهند.