موسسه معتبر کیو اس که در حوزه رتبه بندی دانشگاه های جهان فعال است، امسال نام 31 دانشگاه از ایران را در فهرست رتبه‌بندی آسیایی ۲۰۲۴ قرار داده است. این رتبه بندی در سال قبل، فقط 12 دانشگاه از ایران را در فهرست خود جای داده بود. دکتر سید احمد فاضل‌زاده، رئیس مؤسسه ISC در این باره گفته است: نظام رتبه‌بندی کیو اس، رتبه‌بندی آسیایی را از سال ۲۰۰۹ ارزیابی و رتبه‌بندی دانشگاه‌های آسیایی را هر سال اعلام می‌کند. در رتبه‌بندی کیو اس آسیایی ۲۰۲۴، ۸۵۶ دانشگاه آسیایی حضور دارند و دانشگاه Peking چین با کسب رتبه اول، به‌عنوان بهترین دانشگاه آسیایی در این رتبه‌بندی حضور دارد.به گفته رئیس مؤسسه ISC، دانشگاه‌های صنعتی شریف، دانشگاه تهران و دانشگاه صنعتی امیرکبیر به ترتیب با کسب رتبه ۸۵، ۸۸ و ۱۲۱ دانشگاه‌های اول تا سوم ایران هستند.آن طور که سایت این موسسه نشان می دهد، ۱۰ دانشگاه برتر آسیا در این رتبه‌بندی، شامل ۴ دانشگاه از کشور چین و نیز از کشورهای سنگاپور، هنگ‌کنگ و کره جنوبی هرکدام ۲ دانشگاه قرار دارد.خوب است این را هم  بدانیم که شاخص های رتبه بندی جهانی کیو اس بر اساس بررسی شهرت علمی، نسبت اعضای هیئت علمی به دانشجو، میزان استناد به اعضای هیئت علمی، نسبت دانشجویان بین المللی، شبکه پژوهش بین المللی، نرخ جذب به بازار کار و توسعه پایدار سنجیده و ارزیابی می شود.

به طور قطع اغلب ما در اطرافمان حال و احوال افراد دیابتی را تجربه کرده ایم؛ یعنی این بیماری برای ما ایرانی ها غریبه نیست، بلکه امروز برای تمام مردم جهان یک درد آشناست که سرعت شیوع آن نیز بیشتر از گذشته است. ما در آغاز هفته ملی دیابت، به سراغ دکتر اسدا... رجب، رئیس انجمن ملی دیابت ایران رفتیم و تازه ترین روایت ها، آمار و آگاهی های پیرامونی درباره این بیماری را از او جویا شدیم. او معتقد است، ما در کشور نتوانسته ایم، جلوی شیوع دیابت را بگیریم.

آقای دکتر، درباره تعداد دیابتی ها در ایران رقم 7 میلیون نفر، اعلام می شود، نظر شما چیست؟
به نظرم از این تعداد بیشتر است. اگر بخواهیم رقم واقعی تر را در نظر بگیریم، 14 درصد از سنین بالای 20 سال کشور مبتلا به این بیماری هستند. این یعنی عدد بیشتر از 7 میلیون می شود، ضمن این که نیمی از دیابتی ها هم از بیماری خود اطلاع ندارند.

روند ابتلا به دیابت نسبت به گذشته سرعت بیشتری یافته است...
بله، همین طور است. نه تنها در ایران،بلکه در تمام جهان و به خصوص در کشورهای توسعه نیافته و در حال توسعه، سرعت و شیوع دیابت بیشتر است.

آقای دکتر چرا در میزان ابتلا و شیوع، کشورها را تقسیم بندی کردید؟
به این دلیل که کشورهای پیشرفته به ویژه در اروپا و آمریکا توانسته اند جلوی شیوع دیابت را بگیرند و در صورتی که در کشورهای منطقه خاورمیانه اگر شیوع را 97 درصد در نظر بگیریم در حوزه اروپا 15 درصد است.

ما چه اقداماتی انجام ندادیم که نتوانستیم، جلوی شیوع را بگیریم؟
اولین نکته، شیوه ها و نوع رفتار زندگی است که تغییر شیوه زندگی، عمده ترین دلیل شیوع دیابت است. این موارد شامل تغذیه نامناسب، کم تحرکی، استرس و... است. از سوی دیگر زندگی شهرنشینی در کشوری همچون ایران، رو به افزایش است؛ مثلا هر 20 سال یک شهر اضافه می شود و این در فضای کلی از زندگی شهری و آسیب های آن حکایت می کند. در صورتی که در دیگر کشورها گاهی چند صد سال زمان می برد که یک شهر جدید درست شود. در صورتی که در اطراف همین تهران تا 30-40 سال قبل برخی از شهرهای کنونی نبودند. یا جمعیت کرج را در 3 دهه گذشته با امروز مقایسه کنید، خواهید دید که توسعه شهرنشینی در کشور ما چگونه در حال افزایش است. مقصود این که زندگی شهری باعث تغییر در سبک و سیاق زندگی می شود.

 در بخش درمان دیابت، در کشور با چالش جدی مواجه هستیم؟
خیر، اما نکته ای وجود دارد این که اغلب تصورشان این است که برای درمان دیابت باید فقط دارو بخورند. در صورتی که کشورهای پیشرو هم اگر توانستند، جلوی شیوع دیابت را بگیرند، این موفقیت را با تغییر سبک زندگی ایجاد کردند. آن ها با آموزش توانسته اند، فعالیت های جسمی و ورزش، تغذیه و... را میان شهروندانشان تا حدود زیادی اصلاح کنند. متاسفانه در کشور ما آن طور که باید به مقوله آموزش های سلامت توجه نمی شود. یعنی برای درمان دیابت باید به آموزش و پیشگیری توجه کنیم.

پس معتقدید، در آموزش و پیشگیری موفق نیستیم
ببینید اگر آموزش نباشد، بیمار چگونه می تواند از دارو به درستی استفاده کند؟ نکته بعد، این است که فرد دیابتی اگر ابزار و امکانات هم داشته باشد باید بداند، چگونه وضعیت قند خود را کنترل کند. این بیماری شبیه تیروئید نیست که فقط بتوان با دارو آن را کنترل کرد، بلکه غیر از دارو، اقدامات متعددی وجود دارد که می تواند وضعیت یک بیمار دیابتی را بهبود ببخشد یا برای دیگران، از ابتلا به این بیماری جلوگیری کند.

آقای دکتر در بخش داروهای مورد نیاز دیابت، کمبود داریم؟
هم اکنون در این بخش در کشور کمبود نداریم، اما ممکن است در مدیریت پخش آن دچار نقص هایی باشیم.

تمام نیازهای دارویی دیابت در کشور تولید می شود؟
خیر، بخشی از موارد همچون برخی قرص ها و انسولین ها وارداتی هستند.

مهم ترین چالش درباره بیماری دیابت را چه موضوعی می دانید؟
فقدان آموزش های کافی به مردم در جهت پیشگیری از دیابت. ما باید تجربه کشورهای پیشرو را بررسی کنیم که آن ها چه اقداماتی انجام داده اند که توانسته اند از شیوع دیابت جلوگیری کنند که ما هم همان را اجرا کنیم. درمان دیابت 6 مرحله دارد که سرلوحه آن آموزش است.