علیرضا تقوی نیا -جنگ روسیه علیه اوکراین در حال رسیدن به هفتادمین روز خود است. در طول این مدت اتفاقات مهمی رخ داده که شرح آن در این مقال نمی گنجد اما به طور اجمالی نکته ای که باید گفت این است که روس ها در راهبرد اولیه خود برای تصرف کییف و براندازی دولت زلنسکی شکست خوردند و پس از آن معطوف به تصرف مناطق شرقی، جنوب شرقی و جنوب شدند. در همین راستا روسیه مناطق مهمی چون ماریوپول، خرسون، ملیتوپول، بردیانسک و... را تصرف کرده است و اگر بتواند شهرهای میکولایف و اودسا را در جنوب اوکراین تسخیر کند و به منطقه روس تبار و خودمختار ترانس نیستریا در شرق مولداوی برسد، می تواند ادعا کند که در جنگ به رغم تلفات بسیار بالا و ناکامی های اولیه، پیروز شده است. البته نمی توان منکر شد که انتظارات از قابلیت های ارتش روسیه بسیار بیشتر بود اما مقاومت و انگیزه اوکراینی ها و حمایت پرحجم و بدون محدودیت ناتو از ارتش این کشور، تلفات بسیار سنگینی را برای نیروهای پوتین رقم زده است. رخداد خطرناکی که بسیاری از آن هراس دارند، بی ملاحظه بودن ناتو در میزان تجهیز اوکراینی هاست که عصبانیت شدید رئیس جمهور مغرور روسیه را در پی داشته است. پوتین عادت به شکست ندارد و اگر روی زمین با مقاومتی روبه رو شود که پیروزی نظامی را برایش ناممکن کند، بدون تردید به سلاح های ممنوعه روی خواهد آورد و همین موضوع خطر گسترش تسلیحات غیرمتعارف را برای دولت های دیگر جهان در پی خواهد داشت. نگارنده براین باور است که آمریکا مجالی طلایی را برای تضعیف روسیه پیدا کرده و به همین دلیل تا می تواند سعی دارد از این فرصت بهره برداری و در نتیجه جنگ را طولانی کند و حتی اگر روس ها مناطق مدنظرشان را تصرف کنند، جنگ پایان نخواهد یافت چون اوکراینی ها به دنبال پس گرفتن آن مناطق می روند.