بیش از 600 میلیون هندی در شش هفته گذشته آرای خود را در بزرگ ترین انتخابات دموکراتیک جهان به صندوق ها ریختند. دونالد ترامپ برنده شد. یک هفته پیش چندین میلیون استرالیایی در یک انتخابات دیگر به پای صندوق های رای رفتند. ترامپ پیروز شد. شهروندان کشورهای عضو اتحادیه اروپا هم برای پارلمان اروپا رای دادند و در این جا نیز ترامپیسم محدوده خود را مشخص کرد.انتخابات پارلمانی ماه جاری در فیلیپین که حکومت «رودریگو دوترتو» را تحکیم کرد یک پیروزی دیگر برای ترامپیسم بود. همچنین انتخاب مجدد بنیامین نتانیاهو در اسرائیل درماه گذشته ، انتخاب «ژایر بولسونارو» به عنوان رئیس جمهور برزیل در اکتبر گذشته و پیروزی «ماتئو سالوینی» در ایتالیا چند ماه پیش از آن از دیگر پیروزی های ترامپیسم است. اگر گذشته مقدمه آینده باشد می توان انتظار داشت که بوریس جانسون ترامپیست جانشین ترزا می نخست وزیر انگلیس شود. ترامپ در سال 2016 در یک تجمع انتخاباتی در شهر آلبانی (Albany) ایالت نیویورک هشدار داد: «آن قدر پیروز خواهیم شد که از پیروز شدن خسته شوید و بگویید لطفا این همه پیروزی زیاد است دیگر نمی توانیم تحمل کنیم.» البته نام ترامپ در هیچ کدام از این انتخابات اخیر روی برگه های رای نبود اما منتقدان او نباید از این بابت احساس راحتی کنند. در هند ، «مودی» با تاکید بر ملی گرایی هندو و احساسات ضد مسلمانان به پیروزی رسید و مجدد انتخاب شد. در استرالیا، «موریسون» در برابر «هزینه های بسیار اقدام آب و هوایی» رقابت کرد و پیروز شد. در انگلستان، «نایجل فاراژ» مشابه ترامپ و حزب برگزیت او پیروز انتخابات اروپایی اند. در برزیل و فیلیپین، جاذبه سیاسی بولسونارو و دوترته به نظر می رسد که با احترام آن ها به حقوق بشر و حکومت قانون نسبت عکس دارد.رشته مشترک در این جا تنها پوپولیسم راست گرا نیست. این اهانت و تحقیر برای ایدئولوژی «آن ها» در برابر «ما» است؛ مهاجران در برابر زاده شدگان بومی، منافع جهانی در برابر ملی یا محلی و اقلیت های نژادی ، قومی یا جنسی در برابر اکثریت. این نوع پرقدرتی از سیاست است و به همین علت من بر این گمانم که ترامپ سال آینده در انتخابات آمریکا پیروز خواهد شد .